தடைகளை தகர்த்த தலைமை!

ஒரு நாள் நான் காரில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது, என்னுடைய காரின் முன்பாக சென்ற ஓர் ஆட்டோவின் பின்புறத்தில் எழுதப்பட்டிருந்த வாசகம் என்னுடைய கவனத்தை பெரிதும் ஈர்த்தது!வீட்டின் பெயரோ அன்னை இல்லம்!அன்னை இருப்பதோ முதியோர் இல்லம்!!இது ஆட்டோ வாசகம் அல்ல... பலரை ஆட்டிப் படைக்கும் வாசகம்!எனக்குத் தெரிந்தவர்களில் பலரும் வெளிநாடுகளிலோ அல்லது வெளிமாநிலங்களிலோ இருப்பார்கள். அவர்களிடம், ‘‘உங்கள் அப்பா, அம்மா எங்கே?’’ என கேட்டால், ‘‘They are very comfortably placed in old age home!’’ என்பார்கள்.தங்கள் வாழ்க்கையில் எஞ்சிய நாட்களை கழித்துக் கொண்டிருக்கும் அவர்களுக்கு, ஏதோ சாப்பிட கொடுக்க வேண்டும், இருக்க ஓர் இடம் வேண்டும் அவ்வளவுதான் என்பதைப் போல உள்ளது இக்காலப் பிள்ளைகளின் மனப்போக்கு.ஆனால், வாழ்நாளில் குழந்தைகளுக்காக நேரத்தை செலவிட்ட அவர்களுக்கு ஒதுக்குவதற்குக்கூட தம்மிடம் நேரம் இல்லை எனச் சொல்வது கொடுமையிலும் கொடுமை.முதியோர் இல்லத்தில் இருக்கும் ஒரு தாயிடம் நடக்கும் உரையாடல் பற்றி படித்தது, என்னுடைய மனதில் ஆழமாக தைத்தது. அதை யார் எழுதியது என்று தெரியவில்லை. எங்கு படித்தேன் என்றும் நினைவில் இல்லை. ‘பிள்ளைகள் உங்களைப் பார்க்க வருவார்களா?’ என்று கேட்டதற்கு, அந்தத் தாய், ‘ஆம்... பால் குடித்த மிருகங்கள் எப்போதாவது வந்து போகும்!’ என்று சொன்னதாகப் படித்தேன். அசந்து போனேன். என்னை அசைத்துப் பார்த்த வார்த்தைகள் அவை!இந்த வார்த்தை சிலருக்கு சற்றே கடுமையாகத் தோன்றலாம். ஆனால், பெற்றோருக்கு இளைக்கப்படும் ‘கொடுமை’யைக் கணக்கெடுத்தால், அந்த வார்த்தையை ‘கடுமை’ என யாரும் கூற மாட்டார்கள்..மிருதுவான நம் கைபிடித்து அழைத்துச் சென்ற அன்னையே ‘மிருகம்’ என அழைக்கும் அளவிற்கு சிலர் நடந்து கொள்கிறார்கள்.அதுமட்டுமா... இன்னொரு கொடுமையும் பெற்றோருக்கு நடக்கிறது!எனக்குத் தெரிந்த ஒருவரை சந்தித்தபோது, ‘‘அம்மா, அப்பா எப்படி இருக்காங்க? உங்களோடுதானே இருக்காங்க?’’ என்று கேட்டேன்.‘‘இல்லை... அப்பா என் வீட்டிலும் அம்மா என்னுடைய தங்கை வீட்டிலும் இருக்காங்க. ரெண்டு பேரையும் ஒரே வீட்டில் வைத்து சோறு போடுவது கட்டுபடியாகவில்லை. அதனால் ஆளுக்கு ஒருவரை வீட்டில் வைத்திருக்கிறோம்!’’ என்றார்.‘வயோதிகம்’ என்பது பிரிந்து வாழ்வதற்கு அல்ல... பரிந்து வாழ்வதற்கும் பகிர்ந்து வாழ்வதற்கும்தான் என்பதை அறியாதவர்கள் இங்கு அனேகம்!நீங்கள் சிறு வயதில் இருந்தபோது, ‘எங்களுக்குக் கட்டுபடியாகவில்லை’ என்று ஒவ்வொருவரை ஒவ்வொரு வீட்டில் விட்டு வளர்க்கவில்லை அவர்கள்!கூட்டாக உட்கார வைத்து, சோறு ஊட்டியே வளர்த்தார்கள். நாம் ஏன் அவர்களை வாட்டி வதைக்கிறோம் என்பதை இன்றைய தலைமுறையினர் சிந்திக்க வேண்டும்..இந்தச் சமயத்தில் ஓர் நினைவு மிகவும் அழுத்தமாகவும் ஆழமாகவும் வந்து விழுகிறது. ஆம்... நாங்கள் அன்று அழுதது. இனிமேல் பார்க்கவே முடியாது என்ற நிலையில் என்னுடைய அம்மாவைப் பார்த்து நாங்கள் அழுதது. ஆகஸ்ட் மாதத்தில்தான் நான் என்னுடைய அம்மாவை இழந்தேன்.2021ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 15 ‘சுதந்திர தின’தன்றுதான் நான் என்னுடைய அம்மாவை கடைசியாகப் பார்த்தது.‘‘இசை எங்க கிளம்பற?’’ என்றார்.‘‘அம்மா இப்போது ராஜ்பவனில் கொடியேற்றி விட்டேன். புதுவைக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருக்கிறேன். அங்குக் கொடியேற்றிவிட்டு இன்னும் இரண்டு நாட்களில் வந்துவிடுவேன்!’’ என்று சொல்கிறேன்.‘‘சரி... நல்லபடியாக கொடியேற்றி விட்டு வா!’’இதுதான் அம்மா, முழு நினைவோடுமன நிறைவோடு எப்போதும் மலர்ந்த முகத்தோடு சிரித்தபடி என்னிடம் சொன்ன கடைசி வார்த்தைகள்.அம்மாவிடம் சொன்னபடி இரண்டு நாட்கள் கழித்து தெலுங்கானா சென்றேன். ஆனால், அங்கே அன்போடு வரவேற்க என்னுடைய அம்மா உயிரோடு இல்லை.நான் தெலுங்கானா வருகிறேன் என்று கேள்விப்பட்டால், அவருடைய அறையின் வாசலிலேயே காத்திருப்பார்.ஆச்சரியப்பட்டு நான் கேட்பேன். ‘‘நான் வருவது எப்படி அம்மா தெரியும்? சரியாக வந்து காத்திருக்கிறீர்களே!’’ என்பேன்..‘‘நீ ராஜ்பவன் வளாகத்திற்குள் வரும்போது ராஜ்பவன் காவலர்கள் இசைக்கருவி ஊதி வரவேற்கும் சத்தம் கேட்டவுடன், ‘என் இசை வந்துவிட்டாள்’ என தெரிந்து கொள்வேன்!’’ என்பார்.இவையெல்லாம் எப்படிப்பட்ட அனுபவங்கள்!!!இன்றும் ராஜ்பவன் செல்கிறேன். அதே இசைக்கருவி இசைத்து காவலர்கள் என்னை வரவேற்கிறார்கள். ஆனால், அந்த இசையை கேட்டு இந்த இசையை வரவேற்கத் தயாராய் நிற்கும் தாயார் அங்கு இல்லை... எங்கும் இல்லை!எனவே சிநேகிதிகளே... வீட்டில் பெரியவர்கள் இருக்கும்போது அவர்களைக் கொண்டாடுங்கள். நம்மை வளர்த்த அவர்களை ‘அன்பு’ எனும் உரமிட்டு வளருங்கள்.தினம் தினம் நம் அன்றாட பணிகளில் அவர்கள் பங்கெடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்றாலும், அவர்கள் இருந்தபோது எவ்வளவு பலத்தை நமக்கு அளித்திருக்கிறார்கள் என்பதை அவர்கள் இல்லாதபோதுதான் நம்மில் பலரும் உணர்கிறோம்.‘அம்மா இருக்கிறார்’ என்ற எண்ணமே எவ்வளவு இரும்பு பலத்தைக் கொடுத்திருந்தது என்பதை உணர்கிறேன். நம்மைப் பார்த்துப் பார்த்து வளர்த்தவர்களை நன்றாகப் பார்த்துக்கொள்வது நம்முடைய தலையாய கடமை! (சந்திப்போம் சாதிப்போம்)தொகுப்பு: சிவ. ரமேஷ் ராஜா.வெள்ளந்தி தாய்...வெள்ளி வென்ற மகன்..!அம்மாக்களைப் பற்றி சொல்லும்போது செஸ் விளையாட்டின் செல்லத் தம்பி பிரக்ஞானந்தாவின் தாய் நாகலட்சுமியைப் பற்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும்!தன்னுடைய பிள்ளைகளின் வளர்ச்சியை அணுவில் காத்து இருந்ததைப் போலவே அனுபவித்து அனுபவித்து காத்து, வெள்ளந்திச் சிரிப்பால், வெள்ளை உள்ளத்தால் கருப்பு, வெள்ளைக் கட்டத்தில் மகன் விளையாடுகையில் நெருப்பைநெஞ்சில் ஏந்தி காத்திருக்கும் தாய், இன்று சாதித்திருக்கும் தாய்!நான் அவரை சமீபத்தில் சந்திக்கவில்லை. ஆனால், சுமார் 5 ஆண்டுகளுக்கு முன்பாகவே பிரக்ஞானந்தாவை ஊக்கப்படுத்த, அவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்று வாழ்த்தினேன். அப்போது பலருக்குத் தெரியாது. பிரக்ஞானந்தா இவ்வளவு உயரத்தை எட்டிப் பிடிப்பார் என்று!ஆனால், எனக்குத் தெரிந்தது! ஏனென்றால், நான் அங்கே அரவணைத்து நிற்கும் அன்னையைப் பார்த்தேன். அப்போதே எனக்குத் தெரிந்தது. அவர் சாதனையின் தாய்! சாதனைத்தாய் என்று! அவருடைய மகனும் மகளும் சாதனை மேல் சாதனை புரிவார்கள் என்று!அவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்று வந்த பின்பு, சென்னையிலுள்ள பா.ஜ.க., அலுவலகமான கமலாலயத்திற்குச் செல்லும்போது, பிரக்ஞானந்தாவும் அவருடைய அக்கா வைஷாலியும் பலமுறை என்னைக் கடந்து கையசைத்துவிட்டுச் செல்வார்கள். ஆம்... அந்தப் பகுதியில்தான் அவர்கள் பயிற்சியில் ஈடுபட்டிருந்தார்கள்.பல சந்திப்புகளை பல பேர் மறந்துவிடுகின்ற நிலையில், சமீபத்தில் ஓர் நிகழ்ச்சியில் பிரக்ஞானந்தாவும் நானும் கலந்து கொண்டோம். அப்போது அவர், ஞாபகமாக, ‘ஆரம்ப காலத்தில் என்னுடைய இல்லத்திற்கு வந்து ஊக்கப்படுத்தினார்கள்!’ என்று என்னைப் பற்றி மறக்காமல் குறிப்பிட்டது மகிழ்ச்சியைத் தந்தது. இன்று ஆரவாரமிக்க பல பாராட்டுகள் கிடைக்கலாம். ஆனால், ஆரம்ப கால பாராட்டை மறக்காத குணம்தான் அவரை உயரே உயரே இட்டுச் செல்கிறது!அன்று கையசைத்துச் சென்ற குழந்தைகளைப் பார்த்து இன்று உலகமே கையசைப்பதைப் பார்க்கும்போது நெகிழ்ச்சியாக உள்ளது. அந்த அன்னையின் அரவணைப்பில் அரங்கேறட்டும் பல வெற்றிகள்!.Ask அக்கையாஎதையுமே சுலபமாக எடுத்துக்கொள்ளும் ரகமா நீங்கள்?- ராஜி குருஸ்வாமி, ஆதம்பாக்கம்.‘‘ஆம்! ஆனால், ஒன்றை சுலபமாக எடுத்துக்கொள்வது என்பது அவ்வளவு சுலபமான காரியம் அல்ல. சுலபமாக எடுத்துக்கொள்வதற்கு அதிக பலம் வேண்டும். அபரிமிதமான பலமும் தன்னம்பிக்கையும் இருந்தால் மட்டுமே எதையும் சுலபமாக எடுத்துக்கொள்ள முடியும். இந்தப் பண்பை நான் வளர்த்துக்கொண்டேன்.சுலபமாக எதையும் எடுத்துக்கொண்டால், அது நாம் சுமக்க வேண்டிய பாரத்தைக் குறைத்து, நம்மை இலகுவாக பறக்க வைக்கும். வாழ்க்கையில் எதுவும் தீர்க்க முடியாத கனமான பிரச்னைகள் அல்ல! கடுமையான சூழலைக்கூட உடனே இலகுவாக்கிவிடும் கலை என்னிடம் இருக்கிறது. உங்களிடமும் அது இருக்க வேண்டும்.பணியில் வரும் சுமையை பனிக்கட்டி போல கையாளப் பழகி, உணருங்கள்... தானாக உருகிவிடும். உங்கள் பலமும் இறுகிவிடும், இரும்பாக! பழகிப் பாருங்களேன், இந்த ‘Keep cool policy’யை!’’ சிநேகிதிகளே... மேதகு ஆளுநர் தமிழிசை சௌந்தரராஜன் அவர்களிடம் கேட்பதற்கு உங்களிடம் கேள்விகள் ஏதேனும் உள்ளனவா? அவற்றை சுருக்கமாக எழுதி அனுப்புங்கள். நெருக்கமான சிநேகிதியை போல பதில் தர காத்திருக்கிறார் கனிவான கவர்னர்!அனுப்ப வேண்டிய முகவரி:Ask அக்கையா,306, புரசைவாக்கம் நெடுஞ்சாலை, சென்னை - 600 010.E-mail: snehidhi_readers@kumudam.com