உளவுக்கு 1000 கண்கள்!

சென்னை அமெரிக்க துணைத் தூதரகம். வெளிப்புற வெயிலின் தாக்கம் கொஞ்சமும் தெரியாத குளுகுளு அறையில் கர்வம் பொங்க அமர்ந்திருந்தார், அதிகாரி பெக்கெட். அமெரிக்க துணைத் தூதரக அதிகாரியான அவர், ஈராக்கில் இருந்து இங்கே மாற்றலாகி வந்து ஒன்றரை ஆண்டுகள் ஆகின்றன. இங்கு பணியில் சேர்ந்தபோது இந்தியாவின்... குறிப்பாக தமிழ்நாட்டின் அரசியல், பொருளாதாரம், கலை, கலாசாரம், பண்பாடு, தொழில் என எல்லாமும் அவருக்கு வித்தியாசமாகவே இருந்தது. இத்தனைக்கும் இதுபற்றி எல்லாம் அவருக்கு முன்கூட்டியே சொல்லியிருந்தார்கள். ஆனாலும் இதுவரை அவர் பணிபுரிந்த நாடுகளிலெல்லாம் இருந்து இந்தியா மாறுபட்டு வித்தியாசமாக இருந்தது. பல விஷயங்களைப் புரிந்துகொள்ளக் கடினமாக இருந்தது. முதலில் மொழி. இங்கு தமிழ் மொழியில் உள்ள அடிப்படைச் சொற்களை பெக்கெட்டுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள்..அதோடு, மற்ற எல்லா அமெரிக்கத் தூதரகத்திலும் இருப்பதுபோல் நிர்வாகம், அரசியல், பொருளாதாரம், பொது விவகாரம், பிராந்திய பாதுகாப்பு, வர்த்தக சேவை என்று இந்தியாவிலும் பல பிரிவுகள் இருக்கின்றன. தூதரகத்தின் பாதுகாப்பை உள்ளூர் நிர்வாகத்தின் துணையோடு பெரும்பாலும் அவர்கள் பார்த்துக்கொள்கிறார்கள். அமெரிக்க அரசுக்கும் இந்திய அரசுக்கும் இடையே பாலமாக இருந்து அரசியல், கலை, தொழில், வர்த்தகம் என எல்லாவற்றிற்கும் துணைபுரிவதுதான் துணைத் தூதரகத்தின் முக்கியமான நோக்கம். இந்தப் பணியை தொடரவேண்டும். இதை எல்லாம் சொல்லி வாழ்த்திதான், சென்னைக்கு அவரை அனுப்பினார்கள்.அதோடு, “சென்னை நகரம் மிகவும் அமைதியானது. எந்தப் பிரச்னையும் வராது. நீங்கள் அமைதியாக இருக்கலாம்!” என்றும் சொல்லியிருந்தார்கள். ஆனால், வந்த புதிதில் பெக்கெட் கொஞ்சம் மிரண்டுதான் போனார். அதுவும் அவரது அலுவலகமான துணைத்தூதரகத்தின் வாசலில் வந்து நின்ற கூட்டத்தைப் பார்த்துபோது அவரது மிரட்சி அதிகமானது.“எதற்காக தினமும் இவ்வளவு பேர் கூட்டம் கூட்டமாக வந்து வரிசையில் நிற்கிறார்கள்? ” தன் அலுவலக அதிகாரிகளிடம் கேட்டார் பெக்கெட்." அவர்கள், அமெரிக்கா செல்ல விசா வாங்க நிற்கிறார்கள்!"" என்ன விசா வாங்க வா? ஏன், அவர்களுக்கு நேரம் ஒதுக்கிக் கொடுத்து அதன்படி வர சொல்ல வேண்டியது தானே?""அப்படித்தான் செய்கிறோம். ஆனாலும், அவர்கள் முன்கூட்டியே வந்துவிடுகிறார்கள்."அங்கு பணிபுரியும் இந்திய ஊழியரிடம், "சரி, எதற்காக இவர்கள் அமெரிக்கா செல்ல வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள்? " எனக்கேட்டார். “படித்து நல்ல வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பதற்காக.” “ஏன் இங்கே தரமான படிப்பு கிடைக்கவில்லையா? அல்லது வேலை கிடைக்கவில்லையா?” அவர் கேள்வியில் ஏளனம் தொனித்தது. “இருக்கிறதுதான், ஆனால் வெளிநாட்டில் இருப்பதுபோல் மேற்படிப்பு இங்கு இல்லை என்று பெற்றோர்கள் நம்புகிறார்கள். இதை நீங்களே போக போக புரிந்துகொள்வீர்கள்” என்றார், அந்த இந்திய அதிகாரி. அமெரிக்க இந்திய தூதரகம், 1794-ம் ஆண்டில் இருந்து இந்தியாவில் இயங்குகிறது. அதிபர் வாஷிங்டனால், முதல் தூதராக நியமிக்கப்பட்டவர் பெஞ்சமின் ஜாய். முதல் தூதரகம் கல்கத்தாவில்தான் இயங்கியது. அங்கிருந்து அவரால் முழுமையாக நிர்வாகிக்க முடியாததால், மெட்ராஸ் பிரசிடென்ஸியில்(அப்போதைய சென்னை) துணைத்தூதரகம் தொடங்கப்பட்டது. சைனா பஜாரில் ஒரு கம்பெனியின் மூன்றாவது மாடியில் தொடங்கப்பட்டு, பிறகு வசதி தேவை காரணமாக இடம் மாறி, இந்திய விடுதலைக்கு சில காலத்துக்குப் பின் செயின்ட் ஜார்ஸ் கதீட்ரலில் லீசுக்கு இடம் வாங்கியிருக்கிறது. சென்னையிலுள்ள அமெரிக்க துணைத் தூதரகத்தின் மொத்த வரலாறும் பெக்கெட்டுக்கு தெரியும்.ஆனால், உலகத்தில் உள்ள அனைத்து அமெரிக்க தூதரகங்களையும்விட இங்குதான் அதிக எண்ணிக்கையில் மக்கள் குவிகிறார்கள். ஒரு மாதத்தில் குறைந்தபட்சம் இருபதாயிரம் பேர் விசா வாங்க வருகிறார்கள் என்பதை இங்கே வந்த பிறகே தெரிந்துகொண்டார்,பெக்கெட்.வந்ததும் இங்குள்ள முதலமைச்சர் மற்றும் எதிர்க்கட்சித் தலைவர் ஆகியோரை மரியாதை நிமித்தம் மொழிபெயர்ப்பாளருடன் சந்தித்தார். பிறகு ஒரு திரைப்படம், நடனம், நாடகம் பார்த்தார். “என்ன பிடிச்சிருக்கா?” என்று சென்னை செந்தமிழில் கேட்டவர்களுக்கு, புன்னகையை பதிலாகத் தந்தார்.எந்தசமயத்திலும் எந்தக் கருத்தையும் வெளிப்படுத்தாமல், புன்னகையே பதிலாக்கியதால், அவர் ரொம்ப அழுத்தமான ஆள் என்றுபேசிக்கொண்டார்கள்.சென்னை நகரின் மத்தியில் அலுவலகம் இருப்பது பெக்கெட்டுக்குப் பல வகையில் வசதியாக இருந்தாலும், மவுன்ட் ரோட்டின் வாகன ஹார்ன் சத்தம் சதா கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது மட்டும் எரிச்சலாக இருந்தது. "வாகன ஓட்டிகள் ஏன் தொடர்ந்து ஹார்ன் அடித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்?" என்றார். "இங்கு உள்ளவர்களுக்கு கை நமநமன்னு இருக்கும் சார் அது தான்" என்றார், அங்குள்ள ஊழியர் கிண்டலாக..அன்றைய தினம் காலை முதல் மாலைவரை அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்துவிட்டு, தூதரக விருந்து ஒன்றில் கலந்து கொண்டுவிட்டு, வீட்டுக்கு வந்தார். அமெரிக்க நேரலைச் செய்திகளை தொலைக்காட்சியில் பார்க்கத் தொடங்கினார். சில நிமிடங்களில் இண்டர்காம் அடிக்க, எடுத்து, செவிகொடுத்தார்.பாதுகாப்பு அதிகாரி சார்லஸ் முக்கியமான விஷயம் உங்களிடம் சொல்ல வேண்டும் என்று தொடங்கினார்... “உங்களைப் பார்ப்பதற்காக ஒரு நபர் வந்திருக்கிறார், அவர் அரசாங்கத்தால் தேடப்படும் நபர்” என்று சொன்ன அதே விநாடியில் வந்திருப்பவனின் உருவத்தை சி.சி.டி.வி. திரையில் பார்த்தார் பெக்கெட். ’அவன்தானா இவன்?’ என்று எண்ணம் தோன்ற, அவர் உடல் லேசாக நடுங்கிற்று.சென்னை. ஜெமினி பிரிட்ஜ் என்று பரவலாக அறியப்படும் அண்ணா மேம்பாலம். அதன் நடுவே வரிசையாக அமைக்கப்பட்டிருந்த நான்கு கூண்டுகளுக்குள் ஒன்றினுள், 104 டிகிரி வெயில் வாட்ட, வழிந்த வியர்வையைத் துடைத்தபடி நின்றுகொண்டிருந்தான், கான்ஸ்டபிள் பழனி.வேலூர் பக்கத்தில் உள்ள கிராமத்தில் பிறந்து, தட்டுத் தடுமாறிப் படித்து காவல் துறையில் வந்து சேர்ந்தான். அவனின் மொத்த கிராமமும் அவனுக்கு கலெக்டர் வேலை கிடைத்த மாதிரி மகிழ்ந்தார்கள். ‘இனிமேல் இங்கே எந்த ஒரு குற்றமும் பழனி நடக்க விடமாட்டான்’ என்று நம்பினார்கள்.ஆனால், அவனோ கடந்த ஆறு மாதங்களாக மவுன்ட் ரோட்டில் உள்ள அண்ணா மேம்பாலத்தில் கூண்டுக்குள் தினம் ஒரு ஷிஃப்டில் நின்றுகொண்டு, அமெரிக்க துணைத் தூதரகத்திற்கு சிறப்பாக பாதுகாப்பு அளிக்கும் பணியைச் செய்துகொண்டிருந்தான். இடைவிடாமல் வேகமாகச் செல்லும் வாகனங்களின் இரைச்சல், ஓர் இரும்புத் தொழிற்சாலையில் இருப்பது போன்றே இருந்தது. அறைக்குத் திரும்பித் தூங்கும்போதுகூட அந்த இரைச்சல் காதுக்குள் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும்.சீக்கிரம் திருமணம் செய்துகொண்டுவிடவேண்டும். மூன்று ஆண்டுகள் இந்தப் பணியில் இருந்தால் காதலுடன் மனைவி பேசினாலும்கூட காதில் விழாது என்று நினைத்து கொள்வான், பழனி.அன்று பாலத்தின் மேலே இருந்தவனின் பார்வையை ஈர்த்தது அவன் கண்ட ஒரு காட்சி. வியப்போடு வெகுநேரம் அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன், பக்கத்து கூண்டில் இருந்த மணியை அழைத்தான் " அதோ அங்கே பாரேன், ஏதோ வித்தியாசமாக இல்லை...” என்று கேட்டான்.வேகாத வெயிலில் கூண்டில் சாய்ந்து நின்று கொண்டிருக்கும் எரிச்சலில் "அங்க என்ன சமந்தாவா ஆடுறாங்க?" என்றான், மணி தலையைத் திருப்பாமலே. "அதைவிட"" என்ன, கீர்த்தி சுரேஷா? "" டேய், விஷயம் புரியாமப் பேசாதே, அங்கே பார்... தூதரக வாசல்ல, ஏதோ வித்தியாசமா நடக்குது. இவ்வளவு நாள் நாம நிற்கிறோம். இதுபோல நடந்து இல்லை " என்றான், பழனி." ஒண்ணுக்குகூட போக முடியாம இருக்கேன். எப்பப் பார்த்தாலும் அதைப் பாரு இதைப் பாருன்னு வெறுப்பேத்திக்கிட்டு..." என்றபடியே அசிரத்தையாக தலையை திருப்பிய மணி ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்துபோனான்.அங்கே அமெரிக்க துணைத்தூதரகத்தின் வாசலில் நின்றுகொண்டிருந்தான், ஒருவன். கையை ஆட்டி ஆட்டி ஏதோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். ‘யார் இவன். இவ்வளவு நேரம் இவனை அங்கே நிற்க எப்படி அனுமதித்தார்கள்? சாலையின் இருபுறமும் தனியார் செக்யூரிட்டிகள் இருப்பார்கள். சாலையில்கூட யாரையும் நிற்க விடமாட்டார்கள். இவன் மட்டும் ஏன் இவ்வளவு நேரம் நிற்கிறான்? ஆளை பார்த்தால் நம்ம ஊர்க்காரன் மாதிரியும் தெரியவில்லை, அமெரிக்கன் மாதிரியும் இல்லை. யாராக இருப்பான்?’ என்று இருவரும் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே பழனி அந்தக் காரியத்தைச் செய்தான்.பாக்கெட்டிலிருந்த செல்போனை எடுத்தவன், திரும்பி நின்று தன்னை செல்ஃபி எடுத்துக் கொள்வதுப்போல தூதரக வாசலில் நடந்த அந்த சம்பவதை அப்படியே நைசாகப் படம்பிடித்தான். சட்டென்று அதை சீக்ரெட்டாக இரு ஃபோல்டர்களில் சேமித்துவைத்தான்.எதையுமே, தான் பார்க்கவில்லை என்பதுபோல் மறுபடியும் திரும்பி நின்று சாலையை வெறிக்கத் தொடங்கினான். (பார்வை விரியும்) -நந்தன் மாசிலாமணி