சிறுகதை: மேகமாய் வந்து போகிறேன்...

-வி. உஷாஉச்சபட்சமாக ஒரு கணவன் என்பவன் எவ்வளவு உன்னத-மானவனாக இருக்கமுடியும்? அதற்கு பிரசாத் தவிர வேறு யாரை உதாரணமாகக் காட்ட முடியும்? ஆனந்தி, கண்களை படபடத்துக்கொண்டாள். கைபேசி திறந்து புகைப்படம் பார்த்தாள். அவளும் பிரசாத்தும் வாழும் வாழ்க்கையின் பரவசம், இன்பம், நிறைவு எல்லாவற்றையும் காட்டும் புகைப்படம்.அவன் குரல் இப்போதும் காதில் ஒலித்தது. ‘ஆனி ... பத்து வருட ஆனிவர்சரி கொண்டாடப் போகிறோம். எனக்குப் பெரிய உறுத்தல்கள் எதுவும் இல்லை, ஒன்றே ஒன்று தவிர. உன்னை கதிரிடம் இருந்து பிரித்துவிட்டேனோ என்கிற ஒன்றுதான். நீ இல்லை என்றுதான் சொல்வாய். ஆனால், என்னால் ஏற்க முடியவில்லை. ஒன்று சொல்கிறேன். நீ கேட்க வேண்டும். இங்கிருந்து திண்டுக்கல், பூம்பாறை, அரைமணி நேர பயணத்தில் உன் தாமரைக்குளம். போய் வா ஆனி. கதிர் எப்படி இருக்கிறான் என்று பார்த்து விட்டு வா. நான் போய் பார்த்து வந்து சொல்லலாம்தான். ஆனால், அதைவிட இதுதான் பெஸ்ட். உன் உள்ளே இருக்கிற ஏதோ ஓர் உணர்வு, கில்ட்டி என்று நான் சொல்ல விரும்பவில்லை, அது மறையணும். நீ இன்னும் இன்னும் மனநிறைவாக வாழணும். ஏன் என்றால் நீ ஒரு பொக்கிஷம் ஆனி, எனக்குக் கிடைத்த புதையல்’திண்டுக்கல் ரயில் நிலையத்தில் வண்டி நின்றது. இறங்கி வெளியில் வந்தாள்.சடாரென உள்ளே ஏதோபொத்துக்கொண்டது. கதிர் இந்த பிளாட்பாரத்தில் தான் இறங்கி நடந்து தினம் கல்லூரிக்கு நடந்து வருவான். கதிர்...இது ஓர் எதிர்பாராத நாள். உன்னை சந்திக்க நான் கிளம்பி வரு வேன், அதுவும் என் கணவரே என்னை அனுப்பி வைப்பார் என்று தூக்கத்தில் கூட யோசித்திருக்க மாட்டேன். அவர் சொன்னதும் மறுப்பேதும் இல்லாமல் இதோ வந்துகொண்டிருக்கிறேன். ஏன்? ஏன் கதிர்? ஒரு உண்மை தெரிந்தால் போதும் கதிர். உனக்கு நான் எந்தத் துரோகமும் செய்யவில்லை என்பதை நீ உணர்ந்துகொண்டாயா? சொன்ன நேரத்துக்கு சொன்ன இடத்தில் நான் காத்துக்கொண்டு நின்றேன் என்பதை நீ அறிவாயா? நேரம் ஓடிக்கொண்டே இருக்க, வெயில் ஏறிக்கொண்டே இருக்க, பேருந்து நிலையத்தைச் சுற்றும் போக்கிரிகள் என்னைச் சுற்ற, நான் உன் வருகைக்காக முள் மேல் நிற்க... ஒரு கவிதை, மனுஷ் எழுதியதுதான், நினைவில் ஓடிக் கொண்டே இருந்தது..‘அப்படியெல்லாம் உன் மனம் கல்லாகியிருக்காது இன்று வெயில் அதிகம் என்பதால்தான் நீ என்னிடம் வரவில்லை அப்படித்தானே?’ ஐந்து மணி நேரங்கள் இளம்பெண்ணொருத்தி ஒரே இடத்தில் நிற்பதன் விளைவுகள் உனக்குத் தெரியும் கதிர்...அண்ணன் பாயும்புலியாக பைக்கில் வந்தான். என் தலையைச் சீவாத குறையாக அள்ளிச் சென்றான். யார் தகவல் கொடுத்து எப்படி வந்தான் என்று தெரியாது கதிர். அத்துடன் என் காதல் மனம் நொறுங்கிவிட்டது. பித்துப் பிடித்த மனநிலை. பார்க்கும் அனைத்தும் இருள். நிழல் இல்லாத கடுங்கோடை நாட்களில் ஆறு வருடங்கள். பிரசாத் வந்தார். அம்மாவும் அக்காவும் பேசிப் பேசி என்னைக் கரைத்தார்கள். பிரசாத் யார் தெரியுமா? அன்புதனில் செழித்திடும் வையம் என்று பாரதி எழுதியதை மெய்ப்பிக்க வந்த உயர்ந்த மனிதன்.இன்னும் உன்னை நம்புகிறேன் கதிர். என்னை ஐந்து மணி நேர காத்திருப்பில் விடுபவனும் அல்ல, அநாதையாக ஒரு நேசத்தை விரயம் செய்பவனும் அல்ல நீ. ஏதோ நடந்திருக்கிறது. அது என்னவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். உயிரைத் தவிர மற்ற அனைத்தையும் உன்னிடம் இருந்து பறித்திருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் நீ வராமலா இருந்திருப்பாய்? நீக்க முடியாத வலியொன்றின் வாதையை எனக்கும் உனக்குமா பரிசளித்திருக்கும் நம் காதல்?ஒன்றே ஒன்று தெரிய வேண்டும் கதிர் எனக்கு. ஒன்று. ஒன்றே ஒன்று. எனக்குக் கிடைத்ததைப் போல உனக்கும் ஒரு பரிசு கிடைத்ததா? என் பிரசாத் போல உனக்கும் ஒரு வனப்பேச்சி கிடைத்தாளா? விளையாட்டில் கடைசி நிமிடங்களில் நடக்கும் ஒரு சில மாயாஜாலங்கள் போல, உனக்கும் வாழ்வு, அதிசயங்களைக் கொடுத்ததா? அதெல்லாம் கூட இருக்கட்டும். நான் சந்தித்த முதல் மாமனிதனாகிய உனக்கு, குறைந்தபட்ச அன்பையாவது காட்டி வாழ்வைக் கடத்த ஒருத்தி கிடைத்தாளா?அதுதான் தெரியவேண்டும். உனக்கும் ஒரு சராசரி குடும்ப வாழ்வாவது கிடைத்தது என்கிற ஆசுவாசம் வேண்டும் எனக்கு! “ஹலோ... நான் உட்காரலாமா இங்கே, உங்களுக்கு ஆட்சேபணை இல்லேன்னா?’’ என்று இனிமையான குரலொன்று கேட்டது.ஆனந்தி திரும்பினாள்.காலியாக இருந்த பக்கத்து இருக்கையைக் காட்டிக் கேட்டாள் அந்தப் பெண். இயல்பான புன்னகையும் சகஜமான மொழியும் வசீகரமாக இருந்தன.“தாராளமா உட்காருங்க’’ என்று இன்னும் அவள் நகர்ந்து இடம்விட்டு புன்னகைத்தாள்.“தாங்க் யூ... இப்பவே நல்ல வெயில்... இல்லே? இன்னும் பத்து மணி கூட ஆகல’’“ஆமாம்... தண்ணீர் வேணுமா?’’“ஓ ஷ்யூர்... ஹவ் ஸ்வீட்?’’ என்று உடனே வாங்கி.கொஞ்சமாகக் குடித்து அழகாக உதட்டைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.இருக்கையில் தொப்பென அமராமல், மென்மையாக உடலை இருத்திக்கொண்டது அழகாக இருந்தது. முப்பதுகளின் ஆரம்பமாக இருக்கலாம். உற்சாகம் முகத்தின் எழிலைக் கூட்டியிருந்தது. மணமானவளாக இருக்கவேண்டும் என்பதற்கு லேசாகப் பெருத்த வயிற்றுப் பகுதி சாட்சி சொன்னது. “அயாம் அருணா... இங்கே பசுமலைல லெக்சரர்... பிசிக்ஸ்... நீங்க?’’ என்று கைகுலுக்கினாள்.“நான் ஆனந்தி... சென்னை... கிண்டி ஐடி பார்க்ல அனலிஸ்ட்... சரியா உட்காருங்க அருணா’’“வாவ்... சென்னைல இருந்தா வரீங்க? திண்டுக்கல்ல எங்க?’’“பூம்பாறை... நான் வளர்ந்த ஊர்... அப்பா இங்க போஸ்ட் ஆபீஸ் இன்சார்ஜா இருந்தார் ஏழு வருஷம்’’ ‘‘சூப்பர்... மாரிட்?’’“யெஸ்... ட்வின்ஸ் ... ஒரு பையன், ஒரு பொண்ணு... அவருக்கு சிமென்ட் பிசினஸ்... நீங்க?’’“வாவ்... எனக்கு நாலு வருஷம்தான் ஆகுது கல்யாணம் ஆகி... அவரும் டீச்சிங்தான்... கெமிஸ்ட்ரி புரொபசர்... ஒரே காலேஜ்’’“ஓ காதல் திருமணமா?’’ என்று ஆனந்தி புன்னகைத்தாள்.“ஆமாம்... சார்ட் ஆஃப்... நான்தான் அவர் பின்னாலேயே சுத்திச் சுத்தி போய் லவ் பண்ணி, டார்ச்சர் பண்ணி, கண்ணீர்விட்டு, ஒரு மாதிரி ஒப்புக்க வெச்சேன்’’ அருணாவும் சிரித்தாள்.வெளியில் மலைக்காற்று முகம் வந்து தொட்டது. வாழைத் தோப்புகளின் பசுமை கண்களை குளுமைப்படுத்த, சடாரென ஒரு குரங்கு சாலையை ஓடிக் கடந்தது.‘‘பாதாம், பேரீச்சை சாப்பிடறீங்களா?’’ என்று அருணா ஒரு சின்ன கிண்ணம் திறந்து நீட்டினாள்.ஒரு கணம் அவளுக்குக் காலம் பின்னோக்கிச் சுழன்றது.கதிர் மிக விரும்பிச் சாப்பிடும் உணவு இதுதான். எப்போதும் வைத்திருப்பான். இதே போல சிறு டப்பாவில் இருந்து எடுத்து எடுத்து சாப்பிடுவான். ‘‘என்ன கதிர் இது… சாக்லேட் பிஸ்கட்னு வெச்சுக்காம இப்படி நட்ஸ் சாப்பிடறே?’’ என்று அவள் சிரிப்பாள்.“உனக்குத் தெரியாதா ஆனி, ஹோம் சயின்ஸ் இல்லையா நீ? வெயிட் போடாது, அதிக புரோட்டின், நல்ல கொழுப்பு, விட்டமின் ஈ, லோயர் குளூகோஸ்’’ என்று அவன் பொறுமையாக பதில் சொல்லி அவள் கையில் வைப்பான்..“கதிர்... இந்த வயசுல கல்லை சாப்பிட்டாலும் கரையணும்னு பாட்டி சொல்லும்... நான் தினம் ஒரு ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடணும்... அதான் ஜாலி. இந்த பாதாம், வேர்க்கடலை எல்லாம் ஐம்பது வயசுல கொடு, சாப்பிடறேன்’’ என்று சிரிப்பாள் அவள்.“ஹலோ ஆனந்தி மேடம், என்ன ஆச்சு, திடீர்னு ஏதோ யோசிக்க ஆரம்பிச்சுட்டீங்க?’’ என்று அருணா லேசாகக் கைபற்றினாள்.“ஓ ஸாரி... எப்பவும் இப்படி கைல கொண்டுபோவீங்களா பாதாம், பேரீச்சைனு?’’“ஆமாம்... இது கதிர்கிட்ட இருந்து எனக்கு வந்த பழக்கம்... இப்பல்லாம் அவர்கூட குறைச்சுட்டார்... எனக்குதான் போதை மாதிரி ஆகிட்டது’’“என்ன? என்ன பெயர் சொன்னீங்க, உங்க கணவர் பெயர்?’’ என்றாள். உள்ளே நெஞ்சம் தடதடத்தது.‘‘கதிர்... முழுப்பேரே அதுதான்... அவருக்குக் கூட பூம்பாறைதான்... எனக்குதான் பெரியகுளம்’’என்ன சொல்கிறாள்? இவள் கதிரின் மனைவியா? இதெல்லாம் நிஜத்தில் நடப்பவையா? இல்லை இல்யூஷன் போல, ஹலூசினேஷன் போல ஒரு மாயவித்தையா? அவள் தேடி வந்த உண்மை இப்போது அவளைத் தேடிவந்து பக்கத்தில் அமர்ந்திருக்கிறதா?“இதோ பாருங்க’’ என்று அருணா தன் கைபேசி திறந்து புகைப்படங்களைக் காட்டினாள்.ஆமாம். எல்லாமே நிஜம்தான்.கதிரும் அருணாவும் மணமக்களாக, கொடைக்கானல் மலைகளில் தேனிலவு தம்பதிகளாக, ஓட்டல்களில் உணவருந்துபவர்களாக, ஊஞ்சல் ஆடுபவர்களாக, அலைகடலில் மிதப்பவர்களாக, பெற்றோருடன் தேர்த்திருவிழா காண்பவர்களாக...“உங்க ஊர்க்காரர்... அதான் காட்டினேன்... மே பீ உங்களுக்குத் தெரிஞ்சவராகக் கூட இருக்கலாம்... இருங்க ஒரு கால் பண்ணிக்கறேன்’’ஆனந்தி அசைவற்றிருந்தாள்.கடந்தகாலம், எதிர்காலம், நிகழ்காலம் மூன்றும் வலைப்பின்னலாகச் சுற்றுவது போலிருந்தது. அவன்தான். கொஞ்சம் எடை கூடியிருக்கிறது. முகம் அகலமாகி இருக்கிறது. மற்றபடி அதே கருணை பொங்கும் விழிகள், நேசம் வெளிப்படுத்தும் புன்னகை, நட்பான முறுவல்... அதே கதிர்... அதே அதே...“இன்னும் ஒரு மணி நேரம் ஆகும் கதிர் நான் வர... பசியோட இருக்காதீங்க... மாவு இருக்கு... ரெண்டு தோசை போட்டுக்குங்க... மாங்காய் தொக்கு இருக்கு... என்ன, எனக்கும் ரெண்டு தோசை செஞ்சு வெக்கறீங்களா? ஹவ் ஸ்வீட் கதிர்... லவ் யூ... லவ் யூ... சரி... பால் பாக்கெட் மட்டும் மறக்காம ஃப்ரிஜ்ல வெச்சிடுங்க... ஓகே பை பை’’குளிர்க்காற்று இன்னும் அழுத்தமாக முகத்தைத் தேய்த்தது. மலை ஏறும் லாகவம் பேருந்து ஓட்டுநருக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருந்தது.“அருணா... உங்களை சந்திச்சதில் ரொம்ப சந்தோஷம்... வருகிற ஸ்டாப்பிங்ல நான் இறங்கிக்கறேன்’’ என்று அவள் கைப்பையை எடுத்துக்கொண்டாள்.“ஏன் ஆனந்தி... பூம்பாறை இன்னும் வரலியே’’“எனக்குக் கொஞ்சம் நடக்கணும் போல இருக்கு... மனசுல ஏதோ சுமை இறங்கின மாதிரி உணர்வு... சோளக்காட்டுக் காத்துல நடந்தா இன்னும் நல்லா இருக்கும்... அருணா’’ என்று அவள் கைப்பற்றிச் சொன்னாள்.“நைஸ் மீட்டிங் யூ ஆனந்தி... கிரேட்’’‘‘நானும் அதேதான் சொல்ல நினைத்தேன் அருணா... இந்த நாள் மட்டுமல்ல, எல்லா நாளுமே நல்ல நாளா இருக்கட்டும் உங்களுக்கும் உங்க கணவருக்கும்’’ என்கையில் அவள் மனம் பூரித்து வார்த்தைகள் மலர்களாய் சொரிந்தன.“ஓ காட்... யூ ஆர் சோ குட்’’ என்று விடைகொடுத்தாள் அருணா. ***பேருந்து கிளம்பியது.ஆனந்தியின் உருவம் மறையும் வரை கைகாட்டிவிட்டு அருணா இருக்கையில் சாய்ந்துகொண்டாள்.விழிகள் நீரைக்கொட்டின.கைபேசி திறந்து அவன் புகைப்படம் பார்த்தாள்.“கதிர்... அவளை சந்தித்துவிட்டேன் கதிர்... நாம் வாழ்ந்த காலத்தின் சாட்சியங்களாகப் புகைப்படங்களைக் காட்டினேன். திகைத்தாள், அதிர்ந்தாள். பின் நெகிழ்ந்து கண்ணீர்விட்டாள், எனக்குத் தெரியாமல் மறைத்தாள். உணர்வுகளின் வேகம் தாங்காமல் இறங்கிவிட்டாள். இனி அவள் அமைதியாக வாழ்வாள் கதிர். உனக்கு வேண்டியதும் அதுதானே கண்ணா! நான் அவ்வளவும் உண்மைதான் சொன்னேன் கதிர் அவளிடம். ஒன்றே ஒன்றைத் தவிர, அந்தக் கொடிய கார் விபத்தில் நீ மறைந்து போன வேதனையைத் தவிர. நான் சொன்னது அவ்வளவும் உண்மை கதிர்... அதோ அந்த மேகம்தானா நீ? யதேச்சையாக நேர்ந்த சந்திப்பை, நல்லவிதமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டேன் கதிர். கல்லூரிக் காதல், அழுத்தமான நேசம், சாதிவெறி, மிரட்டல், உன் அப்பா அச்சுறுத்தப்பட்டது எல்லாம் நீ சொன்னாய் எனக்கு... அவள் மிக நல்லவள், அவளுக்கும் நல்ல துணை கிடைத்து வாழ்கிறாள் என்று தெரிந்தால்போதும் என்று அடிக்கடி சொல்வாயே கதிர்... அது நடந்திருக்கிறது கதிர்... இனி நீ நிம்மதியாக இரு கதிர்’’ பேருந்து இன்னும் இன்னும் மேலே ஏறிக்கொண்டிருந்தது.

சிறுகதை: மேகமாய் வந்து போகிறேன்...

Related Stories