வண்ணங்களில் வாழ்வார் ஓவியர் மாருதி!

’பார்ப்பவர்களைப் பேச வைக்கும் அழகான மெளனம்’ என்று ஓவியங்களை சொல்வதுண்டு. குண்டு கண்ணம், விளக்கு விழிகள் என பேச வைத்த தத்ரூப வகைச் சித்திரங்களை வரைந்த ஓவியர் மாருதி, தனது 85-ம் வயதில் காலமானார். தமிழ் வார, மாதப் பத்திரிகைகள் மூலம் பல்லாயிரம் கண்களுக்கு அவரது ஓவியங்கள் விருந்து படைத்திருக்கின்றன. மாருதியின் நினைவலைகளை அவருக்கு நெருக்கமான நண்பர், ஓவியர், நடிகர் சிவகுமார் குமுதம் வாசகர்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறார். ‘ஓவிய உலகத்துக்கு பேரிழப்பு நண்பர் மாருதியின் மறைவு. பத்திரிகைகள் செல்லும் வீடுகள் அத்தனைக்கும் சென்று சேர்ந்தவர் மாருதி. ஓவியத்தில் அவருடைய ஸ்டைல் வித்தியாசமானது. நல்ல ஓவியர் மட்டுமல்ல அவர். நல்ல மனிதரும் கூட. மாருதி பார்மசி கட்டிடத்தில் வேலை பார்த்ததால், ரெங்கநாதன் என்கிற சொந்தப்பேரை ஓவியம் வரைவதற்காக மாருதி என மாற்றிக்கொண்டவர். ஒன்று தெரியுமா உங்களுக்கு… 1959ம் வருஷம் ஏப்ரல் 20-ம் தேதி வந்த குமுதத்தில்தான் மாருதியின் முதல் ஓவியம் வெளியானது. தொடக்க காலத்தில் குமுதம் இதழுக்கு இரவு நேரத்தில் சிம்னி விளக்கொளியில் தெரியும் குடிசை ஓவியம் ஒன்றை வரைந்து கொடுத்து குமுதத்தின் பாராட்டை பெற்றவர் மாருதி. ஆரம்ப காலங்களில் இருந்து குமுதம் இவரது தூரிகையை தூக்கிக் கொஞ்சி மகிழ்ந்தது. .மாருதி என்னிடத்தில் மிகுந்த அன்பும் பாசமும் கொண்டிருந்ததற்கு அடிப்படையில் ஒரு காரணம் இருந்தது. மாருதி தனக்கு குருவாக இரண்டு மகா மேதைகளை மனசுக்குள் ஏற்றுக்கொண்டிருந்தார். அதில் ஒருவர், புகழ்பெற்ற ஓவியர் கே.மாதவன். மகா கலைஞர். ஜெமினியின் ‘சந்திரலேகா’ படம் இந்தியில் வந்தபோது, பம்பாயில் அப்படத்தின் கதாநாயகி டி.ஆர். ராஜகுமாரி முகத்தை மட்டும் 60 அடி உயரம் வரைந்து வைத்து பம்பாய் ரசிகர்களை அதிர வைத்தவர் மாதவன். மாருதியின் இன்னொரு ஞானகுரு ஓவியர் நடராஜன். இந்த விஷயத்தில்தான் நானும் மாருதியும் நெருங்கினோம். ஆமாம்! நானும் மாருதியும் ஓவியர் நடராஜனின் சீடர்கள் என்பதுதான் அது. அந்தக் காலத்தில் நடராஜனின் அறைதான் எனக்கும் மாருதிக்கும் மீட்டிங் பாயின்ட். ஓவியம் தொடர்பாக நிறைய பேசுவோம். நடராஜனின் உத்தம சீடனான மாருதி அவரிடம் இருந்து ‘POSTER COLOUR TEMPERA’ என்கிற வண்ண ஓவிய வடிவத்தைக் கற்று கடைசி காலம் வரை அந்த பாணியில் ஓவியங்களை வரைந்து வந்தவர். மாதவனையும், ஆர்.நடராஜனையும் வணங்காமல் பிரஷ், பென்சிலை எடுக்கவே மாட்டார் மாருதி.புதுக்கோட்டையில் மாருதியின் அப்பா பள்ளிக்கூட வாத்தியார். அவருக்கு ஐந்து பிள்ளைகள். எல்லோரையும் நன்கு படிக்க வைத்து அரசாங்க உத்தியோகத்துக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்பது அந்த வாத்தியாரின் கனவு. அதில் நான்கு பிள்ளைகள் அப்பனின் கனவை நிறைவேற்றிவிட்டன. ஆனால், பியூசிக்குப் பிறகு படிப்புக்கு முழுக்குப் போட்ட மாருதி, பிழைப்பைத் தேடி சென்னைக்கு வந்துவிட்டார். பின்னாளில் சென்னையே இவரது வாழிடமாகிவிட்டது. இவர், ஓவியக்கல்லூரியில் சேர்ந்து முறையாக ஓவியம் பயின்றவரல்ல. புதுக்கோட்டையில் இருந்தபோது அக்கம்பக்கத்து ஊர்களில் இருக்கும் கோயில்களுக்கெல்லாம் சென்று… அங்கிருந்த கோயில் சிற்பங்களை எல்லாம் ஸ்கெட்ச் செய்து செய்து பயிற்சி எடுத்தவர். அக்கம்பக்கத்து வீடுகளில் வாங்கும் மாத, வார இதழ்கள் எல்லாம் இவருக்கு டெஸ்ட் புக் ஆகியிருக்கின்றன. அந்தப் பத்திரிகைகளில் வரும் படங்களைப் பார்த்து பார்த்து மாருதியும் வரைந்து வரைந்து பார்த்தே பெரிய ஓவியரானவர்..அவ்வளவு சுலபமாக மாருதி உயர்ந்துவிட வில்லை. சென்னைக்கு வந்த புதிதில் வறுமையும் பசியும் இவரை துன்புறுத்தியிருக்கின்றன. சென்னையில் குடிசையில் தங்கியிருந்து, பொதுக்கழிப்பிடம், மயிலாப்பூர் குளத்தில் குளியல் என தன் வாழ்வு நகர்ந்தாலும் மனசுக்குள் வைராக்கியத்தை முடிந்துகொண்டு வாழ்வின் திசைகளில் தொடர்ந்து பயணித்தவர். அப்போது மயிலாப்பூர் பகுதியில் இருந்தது ‘ஆர்ட்ஸ் அண்ட் கம்பெனி’ என்கிற நிறுவனம். அங்கே தயாராகும் சினிமா போஸ்டர்களுக்குக் கீழே வாசகம் எழுதும் வேலைக்கு ஆள் தேடிக்கொண்டிருந்தனர். அங்கு வேலை கிடைத்தது மாருதிக்கு. மாதம் 50 ரூபாய் சம்பளம் என பேசப்பட்டது. ஆனால், தொடர்ந்து அந்த கம்பெனிக்கு ஆர்டர் கிடைத்தால்தான் தொடர்ந்து வேலையிருக்கும். சம்பளமும் கிடைக்கும். பட்டினியிலேயே பல நாட்கள் மாருதியின் வண்ணங்கள் கரைந்திருக்கின்றன. ஓவியம் தொடர்பான பல வேலைகளைப் பார்த்திருக்கிறார் மாருதி. பத்திரிகைகளை வடிவமைக்கிற பணியினையும் தொடக்கக் காலத்தில் மேற்கொண்டிருக்கிறார். பத்திரிகை ஒன்றில் வெளியான புகழ்பெற்ற பாடலாசிரியர், மக்கள் கவிஞர் பட்டுக்கொட்டை கல்யாணசுந்தரத்தின் இறுதி நேர்காணலை, அப்பத்திரிகையில் வடிவமைத்தவர் என்கிற பெருமையும் மாருதிக்கு உண்டு..அதைத்தொடர்ந்து அவரது ஓவியத் திறனைக் கண்டறிந்த பத்திரிகைகள் அவரது ஓவியங்களை கண்ணில் ஒற்றிக்கொண்டன. உச்சி முகர்ந்தன. மாருதி எனும் ஓவியர் தமிழ் வீடுகளுக்கெல்லாம் இப்படித்தான் அறிமுகம் ஆனார். எழுத்தாளர்கள் தாங்கள் எழுதும் ஒரு கதைக்காவது மாருதியின் ஓவியம் இடம்பெற வேண்டும் என்று விரும்பிகிற அளவுக்கு படைப்பாளிகள் விரும்பும் படைப்பாளியாக விளங்கியவர் தூரிகைத் தோழர் மாருதி. தமிழ்நாட்டில் நடைபெறும் அரசு சார்ந்த கண்காட்சிகளுக்கு ஓவியராக பணியாற்றியிருக்கிறார். ‘உளியின் ஓசை’, ‘பெண்சிங்கம்’, ‘வீரமங்கை வேலுநாச்சியார்’ உள்ளிட்ட திரைப்படங்களுக்கு ஆடை வடிவமைப்பாளராகவும் பணிபுரிந்திருக்கிறார்.காலத்துடன் கரைந்த மாருதி… எதிர்வரும் காலங்களிலும் அவரது வண்ணங்களில் வாழ்வார்! ‘ஓவியம் சோறு போடாது!’ என்று அப்பா சொன்னபோது, ‘மூணு நாளைக்கு ஒரு வேளை சாப்பாடு மட்டும் கிடைக்கும்னாலும் நான் ஓவியனாகத்தான் ஆவேன்!’னு சவால் விட்டு சென்னை வந்தார். - சிவகுமார்