இந்திரா சௌந்தர்ராஜன்: ராஜ ரகசியம் 29

29மதுரை நகரின் பிரதான தெருக்களில் அந்தப் புரவி சீண்டிவிட்டதுபோல வேகம் காட்டிற்று. பொதி கழுதைகளின் மேல் வர்த்தகப் பொருட்களுடன் அங்காடிகள் நோக்கி சிலரும், அழுக்குத் துணிகளைத் துவைக்கும் நிமித்தம் கசட்டு மூட்டைகளுடன் கிரிதிருமால் வாய்க்கால் நோக்கிப் பலரும் சென்றவண்ணமிருந்தனர்.இதுபோக பனை ஓலைக் கூரைப்பந்தல்களின் கீழ் சுற்று வட்டார கிராமத்து அன்றாட விளைச்சல்களான வெண்டை, கொத்தவரை, சுரை, பூசணி, புடலை ஆகியவை கடைவிரிக்கப்பட்டு அவற்றைக் கொள்முதல் செய்கின்றவர்களும் வாங்கியவண்ணமிருந்தனர்.சோழவந்தான் சம்பா அரிசியும், அலங்காநல்லூர் கவுனியும், சிறுமலை மூங்கில் அரிசியும் சாணி போட்டு மெழுகிய மூங்கில் கூடைகளில் அம்பாரமாகக் குவிந்து கிடக்க, அவற்றுக்கான முழுப்படி, அரைப்படி, கால்படிகள் எல்லாம் செம்பு உலோகத்தால் செய்யப்பட்டு அவற்றில் அரிசி கூமாச்சியாகக் குவிந்தே கிடந்தது.வழித்தடத்தில் இராவுத்தன்முடக்கு என்கிற ஓரிடத்தில் சோளத்தட்டுகள், பச்சைப்புற்கள், ஆடு தீண்டாப் பாளைகள் கட்டுக்கட்டாய்த் தொங்கவிடப்பட்டிருந்தன. ஆங்காங்கே அநேக கல்தொட்டிகளில் தவிட்டுக் கரைசலும், கொள்ளுச் சொதியும், கழனியும் கூட இருந்தது.பொதிகழுதைக்காரர்கள் தங்கள் கழுதைகளை தவிட்டுக் கரைசலைக் குடிக்கச்செய்து, அதற்கு விலையாக ஓட்டைக் காலணாவைத் தந்து சென்றனர்.ராமவீரன் புரவியிடம் கூட சற்று மூச்சுத் திணறல். அவ்வப்போது ஹீனப்பட்டு வேகம் குறைந்து கனைக்கவும், அவனும் இராவுத்தர் முடக்கில் தன் புரவிக்கு கொள்ளுச்சொதியை உணவாகத் தர, அந்தத் தொட்டி அருகில் அதைக் கொண்டு சென்று நிறுத்தினான்.அதுவும் தன் வாயால் ஓர் அலசு அலசி ஆவலாகச் சாப்பிடலாயிற்று. இராவுத்தர், ராமவீரனைப் பார்த்து தன் குல்லாயைக் கழட்டி தலைநடுவே சொரிந்துகொண்டே ஒரு சிரிப்பு சிரித்தார்.தோளிலும் மணிக்கட்டுக்கு மேலான முழு பாகத்திலும் தெரிந்த வாள் பச்சையும், பாம்புப்பச்சையும் இராவுத்தருக்கு அவன் ஒரு மறவன் என்பதோடு பெரும் வீரம் மிகுந்தவன் என்பதையும் உணர்த்திவிட்டது.“ஹுசூருக்கு மருததானா... இல்லாங்காட்டி மறநாடா..?’’ என்று இணக்கமாய்க் கேட்டார்..“மருதக்காரன்தான் ராவுத்தரே... மறநாடும் (மறவர் சீமை) பங்காளி பூமிதான்...’’ராமவீரன் சொன்னபோது இடுப்பு திறாக்கோல் இராவுத்தர் கண்ணில்பட்டு, “கஜானா சாவியா?’’ எனவும், ராமவீரன் அதை மூடிமறைக்கப் பார்த்தான்.“அரசாங்க சம்பந்தமோ..? நான் எச்சா கேட்ருந்தா ஹுசூர் என்னை மன்னிக்கணும்,’’ என்று இராவுத்தர் மிகுந்த பணிவைக் காட்டினார்.“ஆமா... பெரிய பொறுப்பை இப்ப நான் என் தலைமேல சுமக்கறேன். நீங்க என்ன பாத்ததையோ இல்ல இந்த சாவியைப் பாத்ததையோ இப்பவே மறந்துடணும். இல்ல, இங்க தொட்டிகட்டி தொழில் பண்ணமுடியாது. ஞாபகத்தில் வெச்சுக்குங்க,’’ என்றான், சற்று கடுமையான குரலில்.அதற்குள் அவன் புரவியான சடையன் அவ்வளவு கொள்ளையும் தின்று முடித்து நிமிர்ந்து பார்த்து பெருமூச்சுவிட்டு ‘பிர்ர்ர்ர்...’ என்று ஒரு மாதிரி சத்தம் எழுப்பியது.“நல்ல பசிபோல...’’ என்று அதன் சத்தத்தை உணர்ந்த இராவுத்தரும் உடைத்த வெல்லம், உளுந்து மொச்சைப்பயிர் முளைப்பாரிக் கட்டு என்கிற சகல கலவைகளையும் கொண்ட ஒரு மரப்பீப்பாயை அந்தக் கொள்ளுத்தொட்டியில் கொட்டவும் சடையனும் அதை ஆவலாக விழுங்கத் தயாரானான்.இராவுத்தரின் தாராளமும், பணிவும் ராமவீரனுக்கு மிகப் பிடித்துப்போய்விட்டது. அதனாலோ என்னவோ இடுப்புமடிப்பில் இருந்து ஒரு பவுன் காசை எடுத்து இராவுத்தருக்குத் தரவும் இராவுத்தரின் வெள்ளிமுடி விளைந்த புதர் புருவம் அரிவாள்போல வளைந்திட, அவரின் வயதான பூஞ்சை விழிகளில் ஒரு மினுக்கலான வெளிச்சம் பளிச்சென்று தோன்றி மறைந்தது.“வெச்சுக்குங்க... குதிரைங்க என்வரைல என் சகோதரங்க மாதிரி. ஆடுமாடெல்லாமே கூட அப்படித்தான்..! என்னவோ தெரியல அதுகளை வெட்டிக் கறியாக்கி சாப்பிடறப்போ பொணத்தைத் திங்கற மாதிரிதான் எனக்குப் படுது. அதனால நான் மாமிசமே சாப்பிடறதில்ல.இந்த ஜீவன்கள் மேல கருணை காட்றவங்கள எப்பவுமே எனக்குப் பிடிக்கும். நீங்க ஒரு நல்ல தாயாதான் என் கண்ணுக்குத் தெரியறீங்க...’’ என்று ராவுத்தரிடம் அவன் மனம்விட்டுப் பேசினான்.அப்போது படுவேகமாய் புரவிவீரன் ஒருவன் அந்த முடக்கை கடந்துசெல்ல ஒரு பரபரப்பு உருவாகத் தொடங்கிவிட்டது.இராவுத்தரும் திரும்பிப் பார்த்தார். தொலைவில் ஒரு சாரட்டின் வருகை தெரிய, முன்னும் பின்னுமாய்ப் புரவிக் காவல்வீரர்கள். சாரட்டைப் பார்த்தமாத்திரத்தில்“தாசி அபயநாயகி வாராக...’’ இனி ஒரே தர்பார்தான்,’’ என்றார், இராவுத்தர்.“அபயநாயகியா... யார் அந்த விராலிமலைக்காரியா?’’ ராமவீரன் திருப்பிக் கேட்டான்..“அவளேதான்... எளையராசா இப்ப இவ மடிலேயில்ல கதியா கிடக்காரு... கூடவே எளையராசாவோட ஒத்தாசையான திம்மநாயக்கனும் இந்த விசயத்துல கூட்டு!’’இராவுத்தருக்கு பல விஷயங்கள் தெரிந்திருந்தது. திம்மநாயக்கன் பேரை இராவுத்தர் சொல்லவும் ராமவீரனிடம் திகைப்பு. திம்மநாயக்கனும் சாரட்டை ஒட்டிய இன்னொரு சாரட்டில் வந்துகொண்டிருந்தான்.அவனது உத்தரவின்பேரில் ராமவீரனை ஒரு கூட்டமே தேடிக்கொண்டிருக்கிறது. இது ராமவீரனுக்கும் தெரியும். இதனால் ராமவீரன் அங்கிருந்து உடனடியாகப் புறப்படத் தயாரானான். அவன் புரவியோ பாதிதான் தின்றிருந்தது. அதைத் தடுத்தவன், “சடையா தின்னது போதும்... புறப்படு, ஆபத்து...’’ என்று புரவியைத் தன்பக்கம் இழுத்து, தாவி ஏறினான். அப்போது அந்த முழுநீள சாவி அவனுக்கே தெரியாமல் கீழே விழுந்துவிட்டது.சடையனும் சீண்டிவிட்டதுபோல சீறி ஓடத்தொடங்க, இராவுத்தர் வேகமாய்ப் போய் அந்தச் சாவியை கையில் எடுத்துக்கொண்டார்.அதற்குள் இளையராஜா என்று ராவுத்தரால் வர்ணிக்கப்பட்ட ராணிமங்கம்மாளின் பேரன் விஜய ரங்கனின் ஆசைநாயகியான அபயநாயகியின் சாரட்டும், அதைத் தொடர்ந்து திம்மநாயக்கன் சாரட்டும் இராவுத்தரின் அந்த முடக்கு பகுதியைக் கடந்து போயிற்று.அப்போது மரியாதை நிமித்தம் இராவுத்தர் தலை குனிந்து கைகட்டி நின்று தன் பணிவை வெளிப்படுத்தினார். அப்படி அல்லாத பட்சத்தில் முன்னும் பின்னும் செல்லும் புரவி வீரர்களின் எவர் வேண்டுமானால் வந்து எட்டி உதைத்து “மரியாதை தெரியாத நாயே... மண்டி போடடா...’’ என்று அதிரடிக் குரல் கொடுக்கக்கூடும்.முன்பெல்லாம் இப்படிக் கிடையாது. சமீபகாலமாகத்தான் இப்படி நடக்கிறது. அதிலும் திம்மநாயக்கன் வந்தபிறகு பல விஷயங்கள் தலைகீழாகிவிட்டன.நல்லவேளையாக அவர்கள் எல்லாம் சென்றுவிட்ட நிலையில், அந்த முழுநீளச் சாவியை ஒரு பார்வை பார்த்த இராவுத்தர் அதன்பின்னே நிச்சயம் ஒரு பெரிய கஜானா செல்வம் இருக்கவேண்டும் என்பதையும் யூகித்து முடித்தார்.இதை பத்திரமாகப் பாதுகாத்து வைக்கவேண்டும். அந்தக் குதிரைக்காரன் மறவன் திரும்ப தேடிக்கொண்டு வரக்கூடும் என்றும் தோன்றியது.அதுவரை அதை எங்கே வைப்பது என்கிற ஒரு கேள்வி எழும்பவுமே, தனது முடக்கு இருப்பில் கொள்ளு மூட்டைகளும், தவிட்டு மூட்டைகளும்தான் கண்ணில் பட்டன. புற்களை அறுக்கப் பயன்படும் பிறை அரிவாளும், மண்கொத்தியும் குறுவெட்டியும்கொண்ட கூடையும் கண்ணில்பட்டதில் தாற்காலிகமாக அந்தக் கூடைக்குள் அந்தச் சாவியைப் போட்டு வைத்தார்! யானைமலை அடிவாரப் பகுதி. நரசிங்கப்பெருமாள் ஆலய குளக்கரை... அங்காயி கையில் ஒரு தாமரை மொட்டோடு படிக்கட்டில் அமர்ந்த நிலையில் குளத்து நீரில் காலை வைத்திருந்தாள். அதி கருப்பு நிறத்திலான கெண்டை மீன்கள் அவள் பாதங்களைக் கடிப்பது அவளுக்கு மிக சுகமாய் இருந்தது. சற்று கூச்சமும் கூசவும் கூட செய்தது.சிந்தாமணி வைத்தியர் பூரண சர்மா, ‘கால்களை மீன்கள் கடிப்பதால் நரம்பு மண்டலங்கள் தூண்டிவிடப்பட்டு உயிர்க்காற்று உத்வேகப்படுகிறது’ என்று சொன்னது அப்போது அவள் நினைவில் நிறைந்திருந்தது.மனதில் ஒருவகை சலனமும் இருந்து திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தபடி இருந்தாள். அவள் சலனத்தைக் கலைப்பதுபோல ராமவீரன் சடையன் மேல் வந்தபடி இருந்தான்.அவள் முகத்திலும் ஒரு மலர்ச்சி.அவனும் அருகில் வந்தவன், கால்மாற்றிப் போட்டு வழுக்கலாய் கீழிறங்கி, சடையனையும் அண்மைப் பூவரச மரத்தண்டில் கட்டிப் போட்டுவிட்டு அவள் அருகில் வந்து நின்றான். அவள் அண்ணாந்தாள்- முகம் சிணுங்கினாள்.“ஏத்தா... ஏன் சிணுங்கே?’’“கொள்ளையா காத்துருக்கேன்- வந்தது குதிரைமேலயா இல்ல கழுதமேலயா?’’“கோட்டி... என் சடையன் உனக்கு கழுதையா தெரியானோ?’’“அவனுக்கு வயசாகிப்போச்சு. அதுங்கூட்டத்தோட சேர்த்துட்டு புதுசா ஒரு பஞ்சகல்யாணியப் பாரு...’’“போவட்டும்... வழியில திம்மநாயக்கன காணத் தெரிஞ்சேன். நல்லவேளை, என் காவக்கறுப்பு காப்பாத்திடிச்சு!’’“அய்யோ... மேல...’’“நீ அஞ்சாதே. அதான் திடமா வந்து நிக்கேனே... சரிசரி நாம குகைக்குப் போவமா?’’“என்னவே கேள்வி... அதுக்குதானே உக்காந்திருக்கேன்.’’- என்றவள் எழுந்தாள். கால் அழுக்கை மீன்கள் விழுங்கி சக்கரைவள்ளிக்கிழங்கை தோலுரித்துவிட்டுப் பார்ப்பதுபோல் இருந்தது.“ஆத்தே... காலா இல்ல கிழங்கா...’’ என்றபடி அவளை அள்ளித் தூக்கமுயன்றான் ராமவீரன்.“கெண்டைங்க கடியும், உன் மீசை ஒரசலும் ஒண்ணுதான்வே... இப்படி பொதுவுல தூக்கற காரியமெல்லாம் வேணாம். அதுக்கெல்லாம் இருட்டுதான் எனக்கு தோது...’’.- அங்காயி வெட்கப்பட்டுக்கொண்டே இறங்கி அவனோடு நடந்தாள். ஆனைமலையின் சரிந்த பகுதி மேல் அரக்கு வர்ணம் பூசினமாதிரி மழைநீர் திட்டுகள். வழிநெடுக ஆமணக்கும், காசித்தும்பையும், பொசிந்து கிடந்தது... ஊமத்தைகளும் ஊதுகுழல் பூக்களோடு முள்ளுருண்டைக் காய்களோடு செழித்திருந்தன.உடும்புகள் சில குறுக்கில் ஓடின! ஆங்காங்கே ஒற்றையடித் தடங்களும் தென்பட அதில் நடந்து மலைமேல் சரிவில் கால்பதித்து கவனமாக ஏற முற்பட்டனர். அப்போது எதிரில் சமணத்துறவி ஒருவர், மழித்த தலையுடன் துவராடை தரித்தவராக கையிலொரு தண்டமுடன் “ஜெயதீர்த்த... ஜெயதீர்த்த...’’ என்றபடி அவர்களைக் கடந்து போனார்.“என்ன சொல்லுறாரு...’’“அவுக சாமி பேராட்டமிருக்கு.’’“நம்ம மீனாட்சிக்கும் சொக்கனுக்கும் என்ன குறை... ஏன் வேற பேரைச் சொல்றாரு?’’“நமக்குள்ளயே பெருமாள மட்டும் கும்புடுத கூட்டம் இருக்கே... என்ன சொல்லுவே?’’“மீனாட்சியோட அண்ணன்தானே பெருமாளு?’’“இந்த உறவை ருசிப்படுத்துனது திருமலை நாயக்கரு. அத்த விடு. பொட்டி சேதமில்லாம வந்திடுச்சுதானே?’’“வந்திடுச்சு... பொன்னாசாரியும் கூடவே வந்தாரு. பொட்டியை எறக்கிட்டு உழுந்து கும்புட்டுட்டுப் போயிட்டாரு. அப்பால உளி, உளியடி, பட்டுப்புரி தராசுன்னு சிலதையும் ஒரு சிறு மரப்பெட்டில வெச்சுக் கொடுத்துருக்காரு...’’“தராசு எடை போடத் தேவை. உளியும், உளியடியும் எதுக்கு?’’“குகை சுவத்துல செதுக்கத்தான்..!’’“நான் என்ன சிற்பியா இல்ல ஆசானா... எழுத, செதுக்க?’’“தெரியல... அவர்கிட்டதான் கேக்கணும்...’’- பேசிக்கொண்டே நடந்து வளைந்து வளைந்து மேலேறியதில் அங்காயிக்கு கொஞ்சம் இளைத்தது.“கொஞ்சம் உக்காருவோமா?’’“வேணாம்... ஒருமூச்சா ஏறிடுவோம். நம்ம சின்னராசா ஆட்கள் பார்க்காம இருந்தா அதுவே போதும்...’’அங்காயி நிற்காமல் பேசிக்கொண்டே மேலேறி ஒருவழியாக இருவரும் குகைப் பகுதி ஒன்றின் வாயிலை அடைந்தனர். வாயிலில் சப்பாத்திக்கள்ளி தழைத்திருந்த நிலையில் அது வெட்டிப் போடப்பட்டு அதன்மேல் இருந்த மஞ்சள்வண்ண முள்ஓணான் ஒன்று, முன்கால்கள் இரண்டை மட்டும் தூக்கிப் பார்த்தபடி இருந்தது.ராமவீரன் கைகளை விசைக்கவும் ஓடிப்போயிற்று. அவனும் உள்நுழைய பின்தொடர்ந்தாள், அங்காயி.உள்ளே இருட்டு... மங்கலாய் தீப்பந்த வெளிச்சம் வவ்வால் கழிவுகளின் துர்நாற்றம். விசுக்கென்று அது கடந்து போவதில் ஓர் அச்சம் என்று அந்தக் குகையே ஒரு மர்மக் கேந்திரமாய் இருந்தது.“ஏ வே... தீப்பந்தத்தை பெருசாக்கு முதல்ல... அப்புறமா திறாக்கோல(சாவி) எடுத்து பொட்டியத் திற. என் தங்க மீனாட்சிய நான் கண்ணாரப் பாக்கணும்.’’- அங்காயியிடம் ஆர்வம் துடிப்போடு வெளிப்பட்டது.அவள் அப்படிக் கூறவும்தான் இடுப்புப் பகுதியில் கைவைத்தான், ராமவீரன். அந்தத் திறக்கோல் எங்கே என்று தேடியவன், அதிர்ந்தான்.“என்ன வே...’’“அய்ய... அத்தக் காணோம்!’’“காணோமா... அம்புட்டு நீள சாவியக் காணோமா?’’“ஆமா... வடகோபுரத்து யாழி வாய்க்குள்ள வெச்சிருந்து எடுத்து வந்தேன். வழில எங்கயோ விழுந்திடிச்சு...’’“இப்படியா கெட்டியா இல்லாம இருப்பே..?’’“திம்மனைக் காணவும் பதட்டத்துல தப்பு நடந்திடிச்சு.’’“அப்ப இந்தப் பெட்டிய திறக்க ஏலாதா?’’“ஏலா அங்கா... ஏலா..! குந்துமணியக்கூட நான் தவறவிட்டதில்ல. ஆனா இது எனக்குப் புதுசு...’’“என்னவே... இது, பொன்னாசாரி நம்ம நம்பிக்கொடுத்த ஆத்தா சொத்து. இப்படிச் சொன்னா எப்படி?’’“கொதிக்காதே... கள்ளச்சாவி செய்து திறந்துடலாம். அதுக்கு சாவிக்கொத்தன கூட்டிட்டு வரணும். மத்தபடி சரக்கு பத்ரமாதானே இருக்கு?’’“சித்திரை பொறக்கப்போவுது... மொதநாளே பொட்டியோட கோயிலுக்குப் போயிடணும். பட்டமார்வசம் ஒப்படைச்சிட்டா பிறகு அவுக பாடு. ராணி எனக்கிட்ட கட்டளையும் அதான்... ஆனா ராணி விருப்பப்படி நடக்கக்கூடாது, எல்லா நகையும் கவசமும் தன்வசமாகணும்னு இளையவர் துடிச்சுகிட்டிருக்காரு. எப்படிவே இளையவர் கண்ணுலபடாம இந்தப் பொட்டிய நாம கோயில்ல சேக்கப்போறோம்?’’“இவ்வளவு தூரம் வந்துட்டோம்... இன்னும் கொஞ்சம்தானே? தெகிரியத்த விடாதே. வா போய் அடுத்த காரியத்தப் பாப்போம். நான் சாவிக்கொத்தன பாக்கப்போறேன். நீ பணிக்குப் போ. ராணிகிட்ட, எல்லாம் நல்லபடி போய்கிட்டிருக்குன்னு சொல்லு... வா போகலாம்.’’இருவரும் கீழிறங்கத் தொடங்கினர். முன்னதாக ஞாபகமாய்த் தீப்பந்தத்தை அணைத்து குகை வாயிலில் சப்பாத்திக்கள்ளிகளை அள்ளி அம்பாரமாய்ப் போட்டு உள்ளே மிருகங்கள் நுழைந்துவிடாதபடி செய்த பிறகே ராமவீரன் இறங்கினான்.அடிவாரத்தை அடைந்து சடையன் மேல் ஏறிக்கொண்டு முகத்தை தலைப்பாகை நுனியால் மூடிக்கொண்டு ராமவீரன் புறப்பட, அங்காயியும் தனது ரேக்ளாவைத் தேடிச்சென்று அதைக் கிளப்பவும் நடுவயதுக் காளை ஒன்று அவளை இழுத்துக்கொண்டு ஓடத்தொடங்கியது.நகர சந்தடிக்குள் வைகை ஆற்றைக் கடந்து உள்நுழைந்தபோது, அரண்மனை வப்பாளத்தானின் முரசறைவு!“மருதவாழ் மகாஜனங்களுக்கோர் உத்தரவு. நாளது பங்குனி உத்தரமான நடப்பு நாளில் இருந்து மருத அரசு நிர்வாகம் இளையவர் விஜயரங்கனார் அதிகாரத்துக்கு மட்டுமே உரியதாகிறது. மங்கம்மாதேவியாருக்கு யாரும் இனி வந்தனம் பண்ணவோ ஸ்தோத்திரம் பண்ணவோ கூடாதுன்னும் அவுக ஒரு கொடுங்காவல் கைதின்னும் அறிவிக்கிறோம்ம்ம்ம்..!’’- என்று முரசறைந்தான், வப்பாளத்தான். நொறுங்கினாள், அங்காயி!ரகசியம் தொடரும்...

இந்திரா சௌந்தர்ராஜன்: ராஜ ரகசியம் 29

Related Stories