கடவுளின் குரல்: பாமரப் பெண்ணிடம் பரிவுகாட்டிய பரமாசார்யா!

-ஆர்.என்.ராஜன்மகாபெரியவர், காஞ்சிபுரத்தின் அருகே உள்ள சிவஸ்தானம் என்ற இடத்தில் தங்கியிருந்த காலகட்டம்.அந்த இடத்துக்கு அருகே இருந்த குடிசை ஒன்றில் தயிர்விற்கும் பெண்மணி ஒருவர் வசித்து வந்தாள். தினமும் அதிகாலையிலேயே தயிர்ப் பானையைத் தூக்கிக்கொண்டு வியாபாரத்துக்குப் புறப்பட்டு, மாலையில்தான் வீடு திரும்புவாள்..மகான் அங்கே வந்து தங்கியதுமுதல், தினமும் வியாபாரத்துக்குப் புறப்படும் சமயத்தில் முகாமின் வாசலில் நின்று ஒரு கும்பிடு போட்டுவிட்டுப் போவதை வழக்கமாக்கிக்கொண்டாள் அந்த தயிர்காரி.ஒருநாள், வியாபாரத்துக்குப்போகாமல் வீட்டிலேயே இருந்தவள்,பக்தர்கள் பலரும் மகானுக்கு கனிகள், பூக்கள் என்றெல்லாம் எடுத்துவந்து தருவதைப் பார்த்தாள். உடனே மகானுக்கு தானும் ஏதாவது தரவேண்டும் எனத் தோன்றியது அவளுக்கு. ஆனால், இப்படி ஆசாரமானவர்கள் வந்து செல்லும் இடத்தில் தான் தருவதை ஏற்பார்களா என்ற தயக்கமும் கூடவே வந்தது. எனவே ஒரு நாள் அதிகாலையில் வியாபரத்துக்குப் புறப்படுவதற்கு முன், முதல் நாளே வாங்கிவைத்த மூன்று சின்னச் சின்ன மண்பானைச் சட்டிகளை எடுத்து, அவற்றில் தயிரை நிரப்பினாள். வழக்கமாக வியாபாரத்துக்கு எடுத்துச் செல்லும் தயிர்ப்பானையின் மூடிமேல் அவற்றையும் வைத்துத் தூக்கிக்கொண்டு புறப்பட்டவள், மகான் இருந்த முகாமுக்கு முன் வந்து நின்றாள்..தலைமேல் இருந்த தயிர்ப்பானையை அவசர அவசரமாகக் கீழே இறக்கினாள். ‘யாரும் பார்ப்பதற்கு முன்னால், முகாமின் கூடத்துக்கு நடுவே அந்த குட்டிக்குட்டி தயிர்ப்பானைகளை வைத்துவிட்டுச் சென்றுவிடலாம் என்று நினைத்து, அவற்றை எடுத்துக் கூடத்தில் வைத்தாள்.அடுத்த விநாடி, “என்ன, கோ ததி (பசுந்தயிர்) எடுத்துண்டுவந்திருக்கியா?” என்று குரல் கேட்க, திடுக்கிட்டுத் திரும்பினாள்.அவளுக்குப் பின்னால் புன்னகை தவழ நின்றுகொண்டிருந்தார், மகான். அவரைப் பார்த்ததும் நடுக்கத்தில் நாக் குழற,”சாமீ உங்களுக்குத் தரணும்னு ரொம்ப சுத்தமா பசும்பாலைக் காய்ச்சி… உறைகுத்தி….” அவள் சொல்லிமுடிப்பதற்குள் சத்தம் கேட்டு அங்கே வந்தார்கள் சீடர்கள்.பரமாசார்யா முன் தயிர்ப்பானைகளை அவள் வைத்திருப்பதைப் பார்த்தார்கள். விஷயத்தைப் புரிந்துகொண்டு, “உன்னை யாரு இதெல்லாம் கொண்டுவரச் சொன்னது, உடனே எடுத்துகிட்டுக் கிளம்பு..!” சீற்றமாய்ச் சொல்ல, நடுங்கிப் போன அந்தப் பெண்மணி, தயிர்ப்பானையை எடுக்கக் குனிய, “இரு அதையெல்லாம் எடுக்காதே… இங்கேயே இருக்கட்டும்!” மகான் சொல்ல இப்போது எல்லோருமே திகைத்துப் போனார்கள். “பெரியவா என்ன சொல்றீங்க? இவ கொண்டுவந்த தயிர் சுத்தமா இல்லையான்னு..” என்று சிலர் சொல்லத் தொடங்க கையை நீட்டித் தடுத்தார், மகான்.“வெளுப்பான இந்தத் தயிர் மாதிரியே சுத்தமான மனசோட இவ கொண்டுவந்திருக்கற தயிரை உள்ளே எடுத்துக்கொண்டுபோய் வையுங்கோ.. இன்னிக்கு பிட்சாவந்தனத்துக்கு (உணவுக்கு) இதைவைச்சு மோர்க்குழம்பு பண்ணுங்கோ. மீதியில நிறைய ஜலம் சேர்த்து நீர் மோராக்கி எல்லாருக்கும் குடுங்கோ!”.மகான் சொல்ல, மனம் நெகிழ்ந்துபோன அந்த தயிர்க்காரப் பெண்மணி. மகானை நமஸ்கரித்துவிட்டுப் புறப்பட்டாள். ‘தன் முன் எல்லோரும் சமமே… கொண்டுவருபவரின் தகுதியை விட, அவர் எந்த மனதோடு கொண்டுவந்திருக்கிறார் என்பதே முக்கியம்!’ என்று சொல்லாமலே, பரமாசார்யா உணர்த்திய பாடத்தைப் புரிந்துகொண்டதன் அடையாளமாக சங்கரகோஷத்தை எழுப்பினார்கள் எல்லோரும்.