-சுவாமி விமூர்த்தானந்தர்தலைவர், ஸ்ரீராமகிருஷ்ண மடம், தஞ்சாவூர் எங்கிருந்தோ வந்த ஒரு சினிமா பக்திப் பாடலைக் கேட்டார் அந்த அன்பர். அவர் பெரும் மகானான மதுரானந்த சுவாமிகளிடம், "சுவாமிஜி, இந்தப் பாடல் உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கிறதா?" என்று கேட்டார்.சுவாமிகளோ தெய்வச் சிந்தனையில் மூழ்கி இருந்தார். சுவாமிகள் அந்தப் பாடலை ரசிக்கிறார் என்று நினைத்த அன்பர் அடுத்த பாடலையும் கேட்டு, "சுவாமிஜி, இந்த இரண்டில் எது உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கிறது?" என்று கேட்டார்.ஆழ்வார்களையும் நாயன்மார்களையும் பக்தியோடு போற்றிய சுவாமி மதுரானந்தர் அந்த அன்பரின் அறியாமையைக் கண்டு, "தம்பி, முதல் பாடல் முடிந்து அடுத்த பாடல் ஆரம்பிக்கும் முன் உள்ள அமைதியான இடைவெளி இருக்கிறதே... அந்த கேப்தான் மிக அருமை!" என்றார்..ஆழ்வார்களின் பக்திக்கும் திரைப்படப் பாடலாசிரியர்களின் எழுத்துக்கும் உள்ள பெரிய வித்தியாசத்தை, இடைவெளியை அந்த அன்பருக்கு சுவாமிகள் புரிய வைத்தார்.சுவாமிகள் குறிப்பிட்ட இடைவெளி என்பது கவனிக்கத்தக்கது. இறைவனுடனான நமது பக்தியில்கூட பல தேவையற்ற பள்ளங்களும் இடைவெளிகளும் வெற்றிடங்களும் உள்ளன.நமது சனாதன தர்மமான இந்து மதத்தில் ஜப சாதனை என்பது மிக முக்கியமானது. ஒரு நாமம் ஜபிப்பதற்கும் அடுத்த நாமம் ஜபிப்பதற்கும் இடையே உள்ள நேர இடைவெளியில், வெற்றிடத்தில் ஏராளமான எண்ணங்கள் ஓடும். ஆசைகள் குதிக்கும். ஜபத்தைக்கூட எந்திரகதியில் ஜபிக்க வைக்கும்..பார்த்தது, கேட்டது, படித்தது, அனுபவித்தது என்று எண்ணற்ற நல்ல சிந்தனைகள் வரும். தீய எண்ணங்களும் மனதை ஆக்கிரமிக்கும்.இந்த வெற்றிடமான இடைவெளியை எதனால் நிரப்புவது? எப்படி நிரப்புவது என்பதில்தான் ஜபத்தின் சூட்சுமம் அடங்கியுள்ளது. அதைப் பொருத்தே ஆண்டவனுடனான நமது தொடர்பின் ஆழம் தெரிய வரும். பல நேரங்களில் ஜபிக்கும்போது உணர்வும் ஆர்வமும் இல்லாமல் தெய்வத்துடான தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே இருந்து விடுகிறோம்.மந்திரத்தை ஜபிக்கும்போது கட்டுக்கடங்காமல் எண்ணங்கள் வந்தால், சலிப்பான எண்ணங்கள் மேலோங்கினால் மனதின் சக்தி விரயமாகும். எதிர்மறைச் சிந்தனைகள் மனதை ஆக்கிரமிக்கும்பொழுது நாம இடைவெளி அதிகரிக்கும். ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாமல் ஜபத்தில் தொய்வு ஏற்படும்.பகவான் கண்ணனுக்கு இடையன் என்ற ஒரு பெயர் உண்டு. இடைச்சாதி என்பார் பாரதியார். இடையன் என்றால் மாடு மேய்ப்பவன் என்று பொருள். இடையன் - இடைவெளியை நீக்குபவன் என்ற மற்றொரு பொருளும் உள்ளது. அந்த இடையனின் அருளைக் கொண்டே இடைவெளியை நிரப்புபவர்களுக்கு இடைஞ்சலே இல்லை.ஒரு மந்திரத்திற்கும் அடுத்த மந்திரத்திற்கும் இடையே உள்ள இடைவெளியைப் பக்தியுடன் - பிரேமையுடன் - நம்பிக்கையுடன் நிரப்பினால் நாம இடைவெளி குறையும்..ஜபிக்கும் போதும் சுயநலமில்லாமல் ஜபிப்பது மிக அவசியம். எனது ஜபம் எனக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருகிறதா என்பது முக்கியமல்ல. நான் ஜபிப்பது இறைவனுக்குப் பிடித்திருக்கிறதா? என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும்.இந்தக் கவனம் நம்முள் வந்தால் காட்சிகள் முற்றிலும் மாறும். 'ஜபாத் சித்தி' - அதாவது ஜபம் செய்வதன் மூலம் சித்தி பெறலாம் என்று அன்னை சாரதை சும்மாவா சொன்னார்? இறைநாமத்தை மனமுருகச் சொல்லும்போது இறைவன் நம் ஜபத்தினால் பிரசன்னமாகி சாந்நித்தியம் தருவார்; நம் முன்னே நிற்பார் என்பது உன்னத பக்தர்களின், துறவிகளின், சாதகர்களின் அனுபவம்..ஜபித்தால் கடவுள் வந்து நிற்பாரா? ஆத்மார்த்தமாக ஜபிப்பவர்கள் தங்களது மனக் கண்களால் ஆண்டவனைப் பார்த்து ஆனந்திக்கிறார்கள். அந்த அளவிற்கு நமது ஜபத்தில் உயிர்மை இருக்க வேண்டும். இறைவன் பக்தர்களிடையே அமரும் அதிசயம் பல நடந்துள்ளன.ஓர் உன்னதமான வரலாற்று உண்மையைக் கேளுங்கள்.திருக்கோவிலூரில் உள்ள மிருகண்டு முனிவரின் ஆசிரமத்தின் ஒரு சிறு இடத்தில் பொய்கையாழ்வார் தங்கியிருந்தார். அப்பொழுது அங்கு வந்த பூதத்தாழ்வார் தனக்கும் அங்கு இடம் இருக்குமா என்று வினவினார். அதற்குப் பொய்கையாழ்வார் இங்கு ஒருவர் படுக்கலாம், இருவர் இருக்கலாம் என்றார். இருவரும் உரையாட ஆரம்பித்தார்கள். அப்பொழுது அங்கு வந்த பேயாழ்வாரும் தங்க இடம் கேட்க, ஒருவர் படுக்கலாம், இருவர் இருக்கலாம், மூவர் நிற்கலாம் என்று கூறி அவ்விருவரும் பேயாழ்வாரை வரவேற்றனர்..மூவரும் நெருங்கி நின்று கொண்டு இறைவனின் பெருமையைப் பகிர்ந்து கொண்டு மகிழ்ந்தனர். அடியார்களின் ஆனந்தக்கூத்தில் கலந்து கொள்ள விரும்பி எம்பெருமானும் அந்தச் சிறிய இடத்தில் உட்புகுந்தார். ஆனந்தமாக அவ்வளவு அணுக்கமாக யார் தங்களை நெருக்குவது என்ற கேள்வி அவர்களின் மனதில் எழுந்தது.இரவு நேரம். விளக்கேற்ற பொருள்கள் இல்லை. அதனால் மூவரும் ஞான விளக்கை ஏற்றினர். நான்காவது நபரை உணர முற்பட்டு மூவரும் திவ்யபிரபந்தப் பாடல்களைப் பாட ஆரம்பித்தனர். முதலில் பொய்கையாழ்வார் பாடினார்:வையம் தகளியா வார்கடலே நெய்யாக வெய்ய கதிரோன் விளக்காகச் - செய்ய சுடர் ஆழியான் அடிக்கே சூட்டினேன் சொல்மாலை இடர்ஆழி நீங்குகவே!உலகத்தையே அகல்விளக்காகவும், கடல்நீரையே நெய்யாகவும் வார்த்தார். அக்கடற்பரப்பின் ஒரு விளிம்பிலே தோன்றுவதுபோல் காட்சியளிக்கும் சூரியனை அதிலேற்றும் சுடராக்கி ஞான விளக்கேற்றி வழிபட்டார்..அடுத்து பூதத்தாழ்வார் அன்பே விளக்காகவும், ஆர்வமே நெய்யாகவும், சிந்தையே திரியாகவும் கொண்டு ஞான விளக்கை ஏற்றி நாராயணனைத் துதித்தார்.அன்பே தகளியா ஆர்வமே நெய்யாக இன்புருகு சிந்தை இடுதிரியா - நன்புருகி ஞானச் சுடர் விளக்கு ஏற்றினேன் நாரணற்கு ஞானத் தமிழ் புரிந்த நான்.இவ்விருவர் ஏற்றிய விளக்கில் பேயாழ்வார் லட்சுமி நாராயணனைக் கண்டார்.திருக் கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன் திகழும் அருக்கன் அணி நிறமும் கண்டேன் - செருக் கிளரும் பொன் ஆழி கண்டேன் புரிசங்கம் கண்டேன் என்ஆழி வண்ணன்பால் இன்று!பரிந்துரைத்து நம்மை இறைவனிடம் சேர்ப்பிக்கும் பிராட்டியைக் கண்டேன். அவருடைய சேர்க்கையினால் பொன் நிறம் பெற்ற திருமேனியைக் கண்டேன். சூரியன் போன்ற அழகிய நிறத்தையும் கண்டேன். போரில் சீறும் திருச்சக்கரத்தையும், மற்றொரு திருக்கையில் உள்ள திருச்சங்கினையும் சேவிக்கப் பெற்றேன்' என்றார் பேயாழ்வார்..இறைநாமத்தையும் இறைவனின் புகழையும் அருமையாகப் பாடினால் ஆண்டவனே அங்கு எளிமையாக வருவதை வளமாக இங்கு கூறப்பட்டிருக்கிறது.பக்தியின் மூலம் இரண்டு இறைநாமத்திற்கிடையே உள்ள இடைவெளியில் மட்டுமல்லாது, பக்தர்களுக்கு நடுவிலுள்ள இடைவெளியிலும் இறைவன் வந்து நிறைந்து நிற்கிறான்.எனவே, ஜபத்தின்போது ஒரு நாமத்திற்கும் மற்றொரு நாமத்திற்குமான இடைவெளியை இஷ்டதெய்வத்தின் வடிவத்தால் நிரப்பலாம். கடவுள் மீது நாம் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை, அவர் நமக்குச் செய்த அருளை நினைத்து இடைவெளியை நிரப்பலாம். லட்சக்கணக்கான அடியார்களுக்கு ஆண்டவன் அருளிச் செய்து வருவதை எண்ணி எண்ணி நமக்கும் நம் இஷ்ட தெய்வத்திற்கும் இடையே உள்ள இடைவெளியைக் குறைத்திடுவோம்.குறையொன்றுமில்லா கோவிந்தனைக் கூவி கூவி அழைப்போம்..ஒருவருக்கு விடாமல் ஜபம் செய்ய வேண்டும் என்ற ஆசை. ஆனால் எவ்வளவு முயற்சி செய்தும் மனது அடங்க மாட்டேன் என்கிறது. தன்னால் முடியாததை வெளி உதவியுடன் செய்து கொள்வது என்று தீர்மானித்தார்.அதற்காக ராமகிருஷ்ண மடத்தின் பொதுத் தலைவராக இருந்த தவத்திரு சுவாமி பூதேஷானந்த மகராஜிடம் சென்று ஆலோசனை கேட்டார்: "மகராஜ், நான் ஜபம் செய்யும்போது என் மனதில் புகும் ஆயிரக்கணக்கான எண்ணங்களைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அதனால் எனக்கு ஒரு ஐடியா உதித்தது.""என்னப்பா அந்த ஐடியா?" என்று சுவாமி பூதேஷானந்த மஹராஜ் கேட்டார் அமைதியாக."ஒரு டேப் ரெக்கார்டரில் நீங்கள் தந்த மந்திரத்தைப் பதிவு செய்து, அந்த மந்திரத்தை நான் தொடர்ச்சியாகக் கேட்கும்படி ஓட விடுவேன். இவ்வாறு செய்தால் எனக்கு முக்தி கிடைக்கும் அல்லவா?" என்று அப்பாவியாக அந்த அன்பர் கேட்டார்.தவத்திரு சுவாமிகள் அமைதியாக, "ஆம், முக்தி கிட்டும்" என்றார்.அன்பருக்கு ஒரே குஷி. "கட்டாயமாக முக்தி கிடைக்குமா?" என்று கேட்டார் துள்ளிக் குதித்தபடி."ஆம், கட்டாயமாக முக்தி கிடைக்கும்" என்று சொல்லிவிட்டு சுவாமிகள் ஒரு சிறு இடைவெளி கொடுத்தார். பிறகு, "கட்டாயமாக அந்த டேப் ரெக்கார்டருக்கு முக்தி கிடைக்கும்" என்றாரே பார்க்கலாம்..சுவாமிகள் அந்த இடைவெளியில் புகுத்திய நகைச்சுவையைக் கேட்டு அன்பர் அசடு வழிந்தார்.ஜப சாதனை செய்யும்போது மனம் சிதறிப் போகிறது என்பது பல வருடங்களாகப் பலரும் பேசி வரும் ஒரு பிரச்னைதான். அவ்வாறு பேசுவதே சாதனையின் ஓர் அங்கமாகச் சிலர் தவறாகப் புரிந்து கொண்டுள்ளார்கள். நம் மனது கட்டுப்படாது சிதறிக்கொண்டே இருக்கும் என்ற உறுதிப்பாடு பலருக்கும் வந்துவிட்டது போல் தோன்றுகிறது. அதனை நாணமின்றிப் பிறரிடம் ஒப்புக் கொள்ளவும் நம்மில் பலரும் தயங்குவதில்லை.."மனோ ப்ரஹ்மம் இதி உபாஸீத, இதி அத்யாத்மம் - மனதை பிரம்மம் என்று உபாசனை செய்ய வேண்டும். இது அத்யாத்ம சாதனை" என்கிறது சாந்தோக்கிய உபநிஷதம்.கட்டாந்தரையாகவும் தாறுமாறாகவும் உள்ள மனதை ஏர் பூட்டி உழுதால் உன்னதமான ஆன்மிகப் பயிர் விளையும். அதற்கு முன் களைகள் வேகமாக வெளியே வரும். களைகளையும் எருவாக்கும் திறமைதான் ஜப சாதனை.ஸ்ரீமத் ராமாயணத்தில் ஓர் அருமையான காட்சி. காட்டில் ரிஷிகள் சிவலிங்கத்தை பூஜிக்கிறார்கள். அப்போது சேட்டை பிடித்த நளன் என்ற வானரன் அவற்றை எடுத்துக் கடலில் போட்டுவிடுவான். லிங்கங்கள் கடலில் மூழ்கிவிடும்.வானரத்தைச் சபித்தால் தங்களுடைய தவசக்தி குறையும். அதே சமயத்தில் நளனும் திருந்த வேண்டும் என்று நினைத்த ரிஷிகள், "நீ இனி எதைக் கடலில் போட்டாலும், அது மூழ்காது, மிதக்கும்" என்று கூறிவிட்டார்கள்..ஸ்ரீராமர் சீதாபிராட்டியை மீட்க இலங்கைக்குச் செல்வதற்காகக் கடலில் பாலம் கட்ட நினைத்தார். அவர் நினைத்தால் அம்புகளைக் கொண்டே பாலம் கட்டி இலங்கையை நொடியில் அடைந்திருக்க முடியும். ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்யவில்லை. தமது பக்தர்களுடன் சேர்ந்து காரியமாற்றுவதில் பகவானுக்கும் திருப்தி அல்லவா?அதன்படி, வானர சேனை ராமருக்காகப் பாலம் கட்டியது. வானரங்கள் பாறைகள் மற்றும் மரங்களைக் கொண்டு வர, அவற்றை நளன் கடலில் தூக்கிப் போடுவான். ரிஷிகள் தந்த சாபத்தின் காரணமாக அவை மிதந்தன.இந்த வரலாற்று உண்மையின் மூலம், பகவத் கைங்கரியத்தில் ஈடுபடும் போது, இறைவனுக்காக உழவாரப் பணி செய்யும்போது, சுவாமி விவேகானந்தர் கூறும் நரசேவையில் நாராயணனுக்குத் தொண்டு செய்யும்போது ஒருவருக்குள்ள சாபமும் வரமாக மாறுவதைப் பார்க்கிறோம்..நளன் போட்ட பாறைகள் அங்கும் இங்குமாக இருந்ததால், அதில் வானர சேனை நடக்க முடியவில்லை.அப்போது ஸ்ரீராமர் ஆஞ்சநேயரைப் பார்த்து அருளினார். ராமரின் அனுக்கிரகத்தைப் பெற்ற ஆஞ்சநேயர், மிதந்த கற்களின் மீது ராம், ராம் என எழுதினார். நளனைக் கொண்டு அவற்றை மீண்டும் கடலில் இடச் செய்தார்.தாறுமாறாக மிதந்த கற்கள் உடனே ஒழுங்காகச் சேர்ந்தன. ஒரு பாறைக்கும் அடுத்த பாறைக்கும் இடையில் இருந்த இடைவெளியில் ராம பிரேமை புகுந்தது. சிதறிக் கிடந்த எண்ணங்கள் சேர்வது போல் பாறைகள் ஒன்று திரட்டப்பட்டன. வானர சேனை அதன் வழியே வெற்றிகரமாகச் சென்றது.சிதறிய பாறைகளை ராமநாமம் சீர் செய்ததைப் போல் சிதறிக் கிடக்கும் நம் எண்ணங்களைச் சீராக்கி, நமக்கும் இறைவனுக்கும் உள்ள இடைவெளியைக் குறைக்கும் சக்தி ராமநாமத்திற்கு உண்டு. முறையாக சித்த குருவிடமிருந்து பெறும் எல்லா மந்திரங்களுக்கும் அந்தச் சக்தி உண்டு..அப்படிப்பட்ட நாமத்தை நாம் ஜபிக்கிறோம் என்ற ஆழ்ந்த நம்பிக்கை ஒருவருக்கு இருக்க வேண்டும். நாம இடைவெளியில் பக்தியும் இறை நம்பிக்கையும் முழு கவனமும் இருந்தால் நமக்குள் ஆனந்தம் ஊற்றெடுக்கும். ஒவ்வொரு நாமத்தையும் அவசர கதியில் சொல்லாமல் கடவுளைத் தவிர வேறு கதி இல்லை என்ற மனநிலையில் நாமத்தைச் சொல்ல வேண்டும்.அவ்வாறு சொல்லி முடித்ததும் "பகவானே, நான் சொல்லும் நாமம் உனக்குப் பிடித்திருக்கிறதா? உனக்கு இது சந்தோஷத்தைத் தருகிறதா?" என்பதைக் கேட்டு ஜபியுங்கள். எல்லாம் வல்ல பரம்பொருள் பிரியமுடன் வந்து அமர்வார், நம்முடன் உரையாட!ஆறுதலுக்காகவும் அரவணைப்பிற்காகவும் யார் யாரிடமோ சென்று அல்லல்படுவதைவிட ஆண்டவரிடம் செல்வது அதி உத்தமம் அல்லவா!
-சுவாமி விமூர்த்தானந்தர்தலைவர், ஸ்ரீராமகிருஷ்ண மடம், தஞ்சாவூர் எங்கிருந்தோ வந்த ஒரு சினிமா பக்திப் பாடலைக் கேட்டார் அந்த அன்பர். அவர் பெரும் மகானான மதுரானந்த சுவாமிகளிடம், "சுவாமிஜி, இந்தப் பாடல் உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கிறதா?" என்று கேட்டார்.சுவாமிகளோ தெய்வச் சிந்தனையில் மூழ்கி இருந்தார். சுவாமிகள் அந்தப் பாடலை ரசிக்கிறார் என்று நினைத்த அன்பர் அடுத்த பாடலையும் கேட்டு, "சுவாமிஜி, இந்த இரண்டில் எது உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கிறது?" என்று கேட்டார்.ஆழ்வார்களையும் நாயன்மார்களையும் பக்தியோடு போற்றிய சுவாமி மதுரானந்தர் அந்த அன்பரின் அறியாமையைக் கண்டு, "தம்பி, முதல் பாடல் முடிந்து அடுத்த பாடல் ஆரம்பிக்கும் முன் உள்ள அமைதியான இடைவெளி இருக்கிறதே... அந்த கேப்தான் மிக அருமை!" என்றார்..ஆழ்வார்களின் பக்திக்கும் திரைப்படப் பாடலாசிரியர்களின் எழுத்துக்கும் உள்ள பெரிய வித்தியாசத்தை, இடைவெளியை அந்த அன்பருக்கு சுவாமிகள் புரிய வைத்தார்.சுவாமிகள் குறிப்பிட்ட இடைவெளி என்பது கவனிக்கத்தக்கது. இறைவனுடனான நமது பக்தியில்கூட பல தேவையற்ற பள்ளங்களும் இடைவெளிகளும் வெற்றிடங்களும் உள்ளன.நமது சனாதன தர்மமான இந்து மதத்தில் ஜப சாதனை என்பது மிக முக்கியமானது. ஒரு நாமம் ஜபிப்பதற்கும் அடுத்த நாமம் ஜபிப்பதற்கும் இடையே உள்ள நேர இடைவெளியில், வெற்றிடத்தில் ஏராளமான எண்ணங்கள் ஓடும். ஆசைகள் குதிக்கும். ஜபத்தைக்கூட எந்திரகதியில் ஜபிக்க வைக்கும்..பார்த்தது, கேட்டது, படித்தது, அனுபவித்தது என்று எண்ணற்ற நல்ல சிந்தனைகள் வரும். தீய எண்ணங்களும் மனதை ஆக்கிரமிக்கும்.இந்த வெற்றிடமான இடைவெளியை எதனால் நிரப்புவது? எப்படி நிரப்புவது என்பதில்தான் ஜபத்தின் சூட்சுமம் அடங்கியுள்ளது. அதைப் பொருத்தே ஆண்டவனுடனான நமது தொடர்பின் ஆழம் தெரிய வரும். பல நேரங்களில் ஜபிக்கும்போது உணர்வும் ஆர்வமும் இல்லாமல் தெய்வத்துடான தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே இருந்து விடுகிறோம்.மந்திரத்தை ஜபிக்கும்போது கட்டுக்கடங்காமல் எண்ணங்கள் வந்தால், சலிப்பான எண்ணங்கள் மேலோங்கினால் மனதின் சக்தி விரயமாகும். எதிர்மறைச் சிந்தனைகள் மனதை ஆக்கிரமிக்கும்பொழுது நாம இடைவெளி அதிகரிக்கும். ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாமல் ஜபத்தில் தொய்வு ஏற்படும்.பகவான் கண்ணனுக்கு இடையன் என்ற ஒரு பெயர் உண்டு. இடைச்சாதி என்பார் பாரதியார். இடையன் என்றால் மாடு மேய்ப்பவன் என்று பொருள். இடையன் - இடைவெளியை நீக்குபவன் என்ற மற்றொரு பொருளும் உள்ளது. அந்த இடையனின் அருளைக் கொண்டே இடைவெளியை நிரப்புபவர்களுக்கு இடைஞ்சலே இல்லை.ஒரு மந்திரத்திற்கும் அடுத்த மந்திரத்திற்கும் இடையே உள்ள இடைவெளியைப் பக்தியுடன் - பிரேமையுடன் - நம்பிக்கையுடன் நிரப்பினால் நாம இடைவெளி குறையும்..ஜபிக்கும் போதும் சுயநலமில்லாமல் ஜபிப்பது மிக அவசியம். எனது ஜபம் எனக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருகிறதா என்பது முக்கியமல்ல. நான் ஜபிப்பது இறைவனுக்குப் பிடித்திருக்கிறதா? என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும்.இந்தக் கவனம் நம்முள் வந்தால் காட்சிகள் முற்றிலும் மாறும். 'ஜபாத் சித்தி' - அதாவது ஜபம் செய்வதன் மூலம் சித்தி பெறலாம் என்று அன்னை சாரதை சும்மாவா சொன்னார்? இறைநாமத்தை மனமுருகச் சொல்லும்போது இறைவன் நம் ஜபத்தினால் பிரசன்னமாகி சாந்நித்தியம் தருவார்; நம் முன்னே நிற்பார் என்பது உன்னத பக்தர்களின், துறவிகளின், சாதகர்களின் அனுபவம்..ஜபித்தால் கடவுள் வந்து நிற்பாரா? ஆத்மார்த்தமாக ஜபிப்பவர்கள் தங்களது மனக் கண்களால் ஆண்டவனைப் பார்த்து ஆனந்திக்கிறார்கள். அந்த அளவிற்கு நமது ஜபத்தில் உயிர்மை இருக்க வேண்டும். இறைவன் பக்தர்களிடையே அமரும் அதிசயம் பல நடந்துள்ளன.ஓர் உன்னதமான வரலாற்று உண்மையைக் கேளுங்கள்.திருக்கோவிலூரில் உள்ள மிருகண்டு முனிவரின் ஆசிரமத்தின் ஒரு சிறு இடத்தில் பொய்கையாழ்வார் தங்கியிருந்தார். அப்பொழுது அங்கு வந்த பூதத்தாழ்வார் தனக்கும் அங்கு இடம் இருக்குமா என்று வினவினார். அதற்குப் பொய்கையாழ்வார் இங்கு ஒருவர் படுக்கலாம், இருவர் இருக்கலாம் என்றார். இருவரும் உரையாட ஆரம்பித்தார்கள். அப்பொழுது அங்கு வந்த பேயாழ்வாரும் தங்க இடம் கேட்க, ஒருவர் படுக்கலாம், இருவர் இருக்கலாம், மூவர் நிற்கலாம் என்று கூறி அவ்விருவரும் பேயாழ்வாரை வரவேற்றனர்..மூவரும் நெருங்கி நின்று கொண்டு இறைவனின் பெருமையைப் பகிர்ந்து கொண்டு மகிழ்ந்தனர். அடியார்களின் ஆனந்தக்கூத்தில் கலந்து கொள்ள விரும்பி எம்பெருமானும் அந்தச் சிறிய இடத்தில் உட்புகுந்தார். ஆனந்தமாக அவ்வளவு அணுக்கமாக யார் தங்களை நெருக்குவது என்ற கேள்வி அவர்களின் மனதில் எழுந்தது.இரவு நேரம். விளக்கேற்ற பொருள்கள் இல்லை. அதனால் மூவரும் ஞான விளக்கை ஏற்றினர். நான்காவது நபரை உணர முற்பட்டு மூவரும் திவ்யபிரபந்தப் பாடல்களைப் பாட ஆரம்பித்தனர். முதலில் பொய்கையாழ்வார் பாடினார்:வையம் தகளியா வார்கடலே நெய்யாக வெய்ய கதிரோன் விளக்காகச் - செய்ய சுடர் ஆழியான் அடிக்கே சூட்டினேன் சொல்மாலை இடர்ஆழி நீங்குகவே!உலகத்தையே அகல்விளக்காகவும், கடல்நீரையே நெய்யாகவும் வார்த்தார். அக்கடற்பரப்பின் ஒரு விளிம்பிலே தோன்றுவதுபோல் காட்சியளிக்கும் சூரியனை அதிலேற்றும் சுடராக்கி ஞான விளக்கேற்றி வழிபட்டார்..அடுத்து பூதத்தாழ்வார் அன்பே விளக்காகவும், ஆர்வமே நெய்யாகவும், சிந்தையே திரியாகவும் கொண்டு ஞான விளக்கை ஏற்றி நாராயணனைத் துதித்தார்.அன்பே தகளியா ஆர்வமே நெய்யாக இன்புருகு சிந்தை இடுதிரியா - நன்புருகி ஞானச் சுடர் விளக்கு ஏற்றினேன் நாரணற்கு ஞானத் தமிழ் புரிந்த நான்.இவ்விருவர் ஏற்றிய விளக்கில் பேயாழ்வார் லட்சுமி நாராயணனைக் கண்டார்.திருக் கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன் திகழும் அருக்கன் அணி நிறமும் கண்டேன் - செருக் கிளரும் பொன் ஆழி கண்டேன் புரிசங்கம் கண்டேன் என்ஆழி வண்ணன்பால் இன்று!பரிந்துரைத்து நம்மை இறைவனிடம் சேர்ப்பிக்கும் பிராட்டியைக் கண்டேன். அவருடைய சேர்க்கையினால் பொன் நிறம் பெற்ற திருமேனியைக் கண்டேன். சூரியன் போன்ற அழகிய நிறத்தையும் கண்டேன். போரில் சீறும் திருச்சக்கரத்தையும், மற்றொரு திருக்கையில் உள்ள திருச்சங்கினையும் சேவிக்கப் பெற்றேன்' என்றார் பேயாழ்வார்..இறைநாமத்தையும் இறைவனின் புகழையும் அருமையாகப் பாடினால் ஆண்டவனே அங்கு எளிமையாக வருவதை வளமாக இங்கு கூறப்பட்டிருக்கிறது.பக்தியின் மூலம் இரண்டு இறைநாமத்திற்கிடையே உள்ள இடைவெளியில் மட்டுமல்லாது, பக்தர்களுக்கு நடுவிலுள்ள இடைவெளியிலும் இறைவன் வந்து நிறைந்து நிற்கிறான்.எனவே, ஜபத்தின்போது ஒரு நாமத்திற்கும் மற்றொரு நாமத்திற்குமான இடைவெளியை இஷ்டதெய்வத்தின் வடிவத்தால் நிரப்பலாம். கடவுள் மீது நாம் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை, அவர் நமக்குச் செய்த அருளை நினைத்து இடைவெளியை நிரப்பலாம். லட்சக்கணக்கான அடியார்களுக்கு ஆண்டவன் அருளிச் செய்து வருவதை எண்ணி எண்ணி நமக்கும் நம் இஷ்ட தெய்வத்திற்கும் இடையே உள்ள இடைவெளியைக் குறைத்திடுவோம்.குறையொன்றுமில்லா கோவிந்தனைக் கூவி கூவி அழைப்போம்..ஒருவருக்கு விடாமல் ஜபம் செய்ய வேண்டும் என்ற ஆசை. ஆனால் எவ்வளவு முயற்சி செய்தும் மனது அடங்க மாட்டேன் என்கிறது. தன்னால் முடியாததை வெளி உதவியுடன் செய்து கொள்வது என்று தீர்மானித்தார்.அதற்காக ராமகிருஷ்ண மடத்தின் பொதுத் தலைவராக இருந்த தவத்திரு சுவாமி பூதேஷானந்த மகராஜிடம் சென்று ஆலோசனை கேட்டார்: "மகராஜ், நான் ஜபம் செய்யும்போது என் மனதில் புகும் ஆயிரக்கணக்கான எண்ணங்களைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அதனால் எனக்கு ஒரு ஐடியா உதித்தது.""என்னப்பா அந்த ஐடியா?" என்று சுவாமி பூதேஷானந்த மஹராஜ் கேட்டார் அமைதியாக."ஒரு டேப் ரெக்கார்டரில் நீங்கள் தந்த மந்திரத்தைப் பதிவு செய்து, அந்த மந்திரத்தை நான் தொடர்ச்சியாகக் கேட்கும்படி ஓட விடுவேன். இவ்வாறு செய்தால் எனக்கு முக்தி கிடைக்கும் அல்லவா?" என்று அப்பாவியாக அந்த அன்பர் கேட்டார்.தவத்திரு சுவாமிகள் அமைதியாக, "ஆம், முக்தி கிட்டும்" என்றார்.அன்பருக்கு ஒரே குஷி. "கட்டாயமாக முக்தி கிடைக்குமா?" என்று கேட்டார் துள்ளிக் குதித்தபடி."ஆம், கட்டாயமாக முக்தி கிடைக்கும்" என்று சொல்லிவிட்டு சுவாமிகள் ஒரு சிறு இடைவெளி கொடுத்தார். பிறகு, "கட்டாயமாக அந்த டேப் ரெக்கார்டருக்கு முக்தி கிடைக்கும்" என்றாரே பார்க்கலாம்..சுவாமிகள் அந்த இடைவெளியில் புகுத்திய நகைச்சுவையைக் கேட்டு அன்பர் அசடு வழிந்தார்.ஜப சாதனை செய்யும்போது மனம் சிதறிப் போகிறது என்பது பல வருடங்களாகப் பலரும் பேசி வரும் ஒரு பிரச்னைதான். அவ்வாறு பேசுவதே சாதனையின் ஓர் அங்கமாகச் சிலர் தவறாகப் புரிந்து கொண்டுள்ளார்கள். நம் மனது கட்டுப்படாது சிதறிக்கொண்டே இருக்கும் என்ற உறுதிப்பாடு பலருக்கும் வந்துவிட்டது போல் தோன்றுகிறது. அதனை நாணமின்றிப் பிறரிடம் ஒப்புக் கொள்ளவும் நம்மில் பலரும் தயங்குவதில்லை.."மனோ ப்ரஹ்மம் இதி உபாஸீத, இதி அத்யாத்மம் - மனதை பிரம்மம் என்று உபாசனை செய்ய வேண்டும். இது அத்யாத்ம சாதனை" என்கிறது சாந்தோக்கிய உபநிஷதம்.கட்டாந்தரையாகவும் தாறுமாறாகவும் உள்ள மனதை ஏர் பூட்டி உழுதால் உன்னதமான ஆன்மிகப் பயிர் விளையும். அதற்கு முன் களைகள் வேகமாக வெளியே வரும். களைகளையும் எருவாக்கும் திறமைதான் ஜப சாதனை.ஸ்ரீமத் ராமாயணத்தில் ஓர் அருமையான காட்சி. காட்டில் ரிஷிகள் சிவலிங்கத்தை பூஜிக்கிறார்கள். அப்போது சேட்டை பிடித்த நளன் என்ற வானரன் அவற்றை எடுத்துக் கடலில் போட்டுவிடுவான். லிங்கங்கள் கடலில் மூழ்கிவிடும்.வானரத்தைச் சபித்தால் தங்களுடைய தவசக்தி குறையும். அதே சமயத்தில் நளனும் திருந்த வேண்டும் என்று நினைத்த ரிஷிகள், "நீ இனி எதைக் கடலில் போட்டாலும், அது மூழ்காது, மிதக்கும்" என்று கூறிவிட்டார்கள்..ஸ்ரீராமர் சீதாபிராட்டியை மீட்க இலங்கைக்குச் செல்வதற்காகக் கடலில் பாலம் கட்ட நினைத்தார். அவர் நினைத்தால் அம்புகளைக் கொண்டே பாலம் கட்டி இலங்கையை நொடியில் அடைந்திருக்க முடியும். ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்யவில்லை. தமது பக்தர்களுடன் சேர்ந்து காரியமாற்றுவதில் பகவானுக்கும் திருப்தி அல்லவா?அதன்படி, வானர சேனை ராமருக்காகப் பாலம் கட்டியது. வானரங்கள் பாறைகள் மற்றும் மரங்களைக் கொண்டு வர, அவற்றை நளன் கடலில் தூக்கிப் போடுவான். ரிஷிகள் தந்த சாபத்தின் காரணமாக அவை மிதந்தன.இந்த வரலாற்று உண்மையின் மூலம், பகவத் கைங்கரியத்தில் ஈடுபடும் போது, இறைவனுக்காக உழவாரப் பணி செய்யும்போது, சுவாமி விவேகானந்தர் கூறும் நரசேவையில் நாராயணனுக்குத் தொண்டு செய்யும்போது ஒருவருக்குள்ள சாபமும் வரமாக மாறுவதைப் பார்க்கிறோம்..நளன் போட்ட பாறைகள் அங்கும் இங்குமாக இருந்ததால், அதில் வானர சேனை நடக்க முடியவில்லை.அப்போது ஸ்ரீராமர் ஆஞ்சநேயரைப் பார்த்து அருளினார். ராமரின் அனுக்கிரகத்தைப் பெற்ற ஆஞ்சநேயர், மிதந்த கற்களின் மீது ராம், ராம் என எழுதினார். நளனைக் கொண்டு அவற்றை மீண்டும் கடலில் இடச் செய்தார்.தாறுமாறாக மிதந்த கற்கள் உடனே ஒழுங்காகச் சேர்ந்தன. ஒரு பாறைக்கும் அடுத்த பாறைக்கும் இடையில் இருந்த இடைவெளியில் ராம பிரேமை புகுந்தது. சிதறிக் கிடந்த எண்ணங்கள் சேர்வது போல் பாறைகள் ஒன்று திரட்டப்பட்டன. வானர சேனை அதன் வழியே வெற்றிகரமாகச் சென்றது.சிதறிய பாறைகளை ராமநாமம் சீர் செய்ததைப் போல் சிதறிக் கிடக்கும் நம் எண்ணங்களைச் சீராக்கி, நமக்கும் இறைவனுக்கும் உள்ள இடைவெளியைக் குறைக்கும் சக்தி ராமநாமத்திற்கு உண்டு. முறையாக சித்த குருவிடமிருந்து பெறும் எல்லா மந்திரங்களுக்கும் அந்தச் சக்தி உண்டு..அப்படிப்பட்ட நாமத்தை நாம் ஜபிக்கிறோம் என்ற ஆழ்ந்த நம்பிக்கை ஒருவருக்கு இருக்க வேண்டும். நாம இடைவெளியில் பக்தியும் இறை நம்பிக்கையும் முழு கவனமும் இருந்தால் நமக்குள் ஆனந்தம் ஊற்றெடுக்கும். ஒவ்வொரு நாமத்தையும் அவசர கதியில் சொல்லாமல் கடவுளைத் தவிர வேறு கதி இல்லை என்ற மனநிலையில் நாமத்தைச் சொல்ல வேண்டும்.அவ்வாறு சொல்லி முடித்ததும் "பகவானே, நான் சொல்லும் நாமம் உனக்குப் பிடித்திருக்கிறதா? உனக்கு இது சந்தோஷத்தைத் தருகிறதா?" என்பதைக் கேட்டு ஜபியுங்கள். எல்லாம் வல்ல பரம்பொருள் பிரியமுடன் வந்து அமர்வார், நம்முடன் உரையாட!ஆறுதலுக்காகவும் அரவணைப்பிற்காகவும் யார் யாரிடமோ சென்று அல்லல்படுவதைவிட ஆண்டவரிடம் செல்வது அதி உத்தமம் அல்லவா!
